Słodki smak rewanżu, część I

Było wpół do jedenastej w nocy, kiedy Meredith Jones zgasiła światła i zamknęła drzwi kancelarii. Choć pracę skończyła dobre pięć godzin temu, musiała zostać w biurze i zrobić porządek z dokumentami. Przeglądając papiery znalazła błędy w rachunkach. Nie chcąc odkładać zadania na później, musiała sama się z nimi uporać. Jako, że ostatnio marnie sypiała, była już tak zmęczona, że z trudem skupiała się na zadaniu.

Ulice o tak później porze były opustoszałe i niesamowicie ciche. Stukot jej wysokich obcasów roznosił się wokół głuchym echem, harmonizując z odległym warkotem silników. Krok kobiety był miarowy i pewny, niewzruszony panującą wokół ciszą.

Meredith mijała oświetlone witryny sklepów nie poświęcając im uwagi. Była zmęczona, głodna i marzyła tylko o jednym: o długiej, gorącej kąpieli i lampce wina.

Jej samochód był jedynym pojazdem zaparkowanym na niewielkim parkingu za blokami. Oświetlały go dwie latarnie, z których jedna gasła co jakiś czas, by ponownie rozbłysnąć z cichym buczeniem. Jej auto, stare czerwone volvo, które już od dwóch lat zamierzała wymienić na lepszy model, stało pogrążone w cieniu rzucanym przez gęste listowie rozłożystego dębu. Parkując tam rano chciała oszczędzić sobie powrotu do domu w dusznym, nagrzanym wnętrzu, czego, jak się przekonała, nie musiała się dziś obawiać.

Wsiadła do samochodu i przekręciła kluczyk w stacyjce. Silnik ożył, ale auto nie ruszyło. Ponowiła próbę kilkakrotnie, zanim w końcu przyjęła do wiadomości fakt, że jej staruszek wystawił ją do wiatru.

- Pięknie, wprost wspaniale – mruknęła zmęczonym głosem, zatrzaskując drzwi. – I co jeszcze?

Dwie przecznice dalej był postój taksówek. Zrezygnowana ruszyła w tamtą stronę, upewniając się uprzednio, że będzie w stanie spłacić należność. Ostatnio krucho było u niej z kasą. Miała zaciągniętych parę kredytów i kilka większych wydatków, więc z niezbyt pokaźnej pensji zostawało jej z grubsza na tyle, by starczyło na najważniejsze potrzeby. W dodatku ta cała sprawa z matką…Gdyby nie miała do pokonania pięciu kilometrów pewnie poszłaby pieszo, oszczędzając. Nie miała jednak na to siły.

W połowie drogi do stukotu jej butów dołączyły cięższe, szybsze kroki. Z początku Meredith nie zwróciła na nie uwagi, jednak w pewnym momencie poczuła zaniepokojenie. Rzadko zawierzała intuicji, choć zarówno ojciec jak i brat twierdzili, że to dobra rzecz, która nie raz ustrzegła ich przed niebezpieczeństwem. Tym razem, nieco wbrew sobie, wiedziona instynktem, postanowiła jej posłuchać.

Oprócz podążającej za nią osoby, wokół nie było nikogo innego. Na postoju taksówek ktoś powinien być, najpewniej taksówkarz czekający na klienta. Dla Meredith oznaczało to bezpieczeństwo.

Przyśpieszyła, choć nie odważyła się odwrócić. Po prostu szła najszybciej jak mogła, biorąc pod uwagę prawie dziesięciocentymetrowe obcasy i bolesne obtarcia na piętach.

Do pokonania miała już tylko jeden zakręt i niecałe pięćdziesiąt metrów w prawo. Jednak zanim zdołała pokonać tę odległość, ciemnozielony van bez rejestracji z piskiem opon zaparkował prawie na chodniku obok niej, a z jego wnętrza wypadło dwóch mężczyzn w kominiarkach. Dla Meredith był to sygnał do ucieczki.

Kobieta, która ustała na chwilę zaskoczona, ruszyła biegiem w stronę skrzyżowania. Przeklinała zawadzające szpilki i wąską, elegancką  spódnicę, mającą ponoć idealnie podkreślać jej zgrabne cztery litery i długie nogi. To z ich powodu w raptem kilka sekund została powstrzymana, złapana przez wysokiego mężczyznę, który przyłożył jej dłoń do ust, powstrzymując od spóźnionego krzyku. Drugą złapał ręce i przycisnął do piersi. Meredith zaczęła się szarpać, próbując wyrwać z uścisku. Z trudem oddychała; napastnik miał wielką, silną dłoń, którą  zakrywał nie tylko jej usta, ale również nos.

- Cicho, maleńka – szepnął mężczyzna. Jego gorący oddech nawet mimo skrywającego twarz materiału muskał jej policzek. – Spokojnie, nie chcę ci zrobić krzywdy… Na razie.

Zaczął ją ciągnąć do tyłu. Z pomiędzy jego palców wydobył się stłumiony jęk. Meredith starała się opierać, jednak jedyne, na co było ją stać, to przerzucenie całego swojego ciężaru na mężczyznę. Ten nawet nie zwrócił na to uwagi.

Kobieta wylądowała w aucie, z którego usunięto tylnie siedzenia. Została brutalnie rzucona na metalową podłogę. Nim zdołała się pozbierać, drzwi się zatrzasnęły, a obuta w wojskowe buty noga wylądowała na jej plechach, przyciskając do ziemi.

Samochód ruszył z miejsca.

- Zwiąż ją – rozkazał mężczyzna stojący nad nią, opierający się o ścianę, by utrzymać równowagę w pędzącym pojeździe.

Do wykonania polecenia ruszyła się smukła, wysoka postać. Również niewątpliwie mężczyzna, którego szczupła twarz pozostawała ukryta. Wyjął zza paska spodni plastikowe kajdanki, które skuł na jej dłoniach od tyłu, nie zważając na protesty wciąż przygwożdżonej kobiety. Kiedy właściciel nogi usunął ją z pleców Meredith, mężczyzna posadził ją brutalnie, oparł o ścianę i patrząc jej prosto w oczy ogłuszył ją jednym, precyzyjnie wymierzonym ciosem.

Ten w wojskowych butach westchnął z zadowoleniem ściągając kominiarkę. Jego ciemne, gęste włosy sterczały zmierzwione. Spoglądał z satysfakcją na nieprzytomną postać, której szara spódnica podciągnęła się podczas szamotaniny odsłaniając szczupłe uda.

- Dobra robota – stwierdził. – Teraz do punktu zmiany i prosto do domu.

Telefon rozdzwonił się w torebce kobiety, odtrąconej pod fotel kierowcy, przerywając pomruk zadowolenia, który rozszedł się wśród czwórki mężczyzn.

Blondyn, który ogłuszył Meredith podniósł ją i odszukał w licznych kieszeniach. Podał ją brunetowi bez słowa. Ten spojrzał na wyświetlacz i zagwizdał przez zęby.

- No proszę, ktoś tu się śpieszy – mruknął z rozbawieniem, rozłączając się.

 _._._._

Wysoki, szczupły mężczyzna stał przed drzwiami piętrowego domu, uparcie wciskając przycisk dzwonka. Regularne dzwonienie dobiegające ze środka świadczyło, że mechanizm się nie zepsuł, jednak usilne próby nie sprawiły, że właścicielka domu otworzyła drzwi. W końcu mężczyzna się poddał, zszedł ze schodków i zaczął okrążać dom. Jednak zarówno drzwi kuchenne jak i tarasowe były zamknięte, a dodatkowego klucza do frontowych nie mógł znaleźć. Zrezygnowany wyciągnął komórkę i wybrał numer.

Stał na chodniku oświetlony mdłym światłem latarni, słuchając sygnałów. Był wysoki, szczupły, niemal chudy, jednak zawsze miał problem z przybraniem na wadze. Gdyby nie siła i sprawność fizyczna, pewnie nie dostałby się do policji.

W pewnym momencie sygnał się urwał. Mężczyzna był zaskoczony. Przez chwilę przyglądał się telefonowi w wyciągniętej ręce, zastanawiając się, co takiego sprawiło, że jego siostra tak go potraktowała. Spróbował sobie przypomnieć, czy niczym ostatnio jej nie uraził, jednak nic nie przyszło mu na myśl.

Spróbował raz jeszcze. Tym razem telefon był wyłączony i odezwała się poczta głosowa. Trochę speszony nagrał się na sekretarkę.

- To ja, Henry… Słuchaj, musimy się spotkać pogadać. Stało się coś strasznego. Mama… Nie, to nie jest rozmowa na telefon. Oddzwoń, kiedy to odsłuchasz, dobrze? I możesz mi powiedzieć, co takiego zrobiłem, że się rozłączasz? No w każdym razie… cześć. Zadzwoń do mnie.

Wyszło to nieco kulawo, jak zwykle gdy nagrywał się na pocztę. Czuł się przy tym nieswojo, tak jakby gadał do siebie, co oczywiście w pewnym sensie było prawdą.

Mężczyzna przez chwilę patrzył na dom siostry, po czym odwrócił się i podszedł do auta. Gdy już odjeżdżał, jego telefon zadzwonił.

- Henry Jones, słucham?

- Henry, tu Patrick – rozległo się w słuchawce. - Przyjedź jak najszybciej na Perth St..

- Co się stało?

- Pewna kobieta zgłosiła, że widziała porwanie. – Po chwili ciszy dodał: - Z tego co udało nam się ustalić, to była twoja siostra.

Oszołomiony mężczyzna w ostatniej chwili wcisnął hamulec, o włos unikając zderzenia z błękitną hondą. Plastikowy kubek z resztkami kawy przewrócił się i ochlapał tapicerkę fotela.

- Cholera, co mówiłeś? Powiedz, że się przesłyszałem – poprosił, siląc się na spokój.

Przez chwilę Patrick milczał.

- Nie stary, przykro mi. Porwano twoją siostrę i jak na razie nie wiemy gdzie ani kto.

- Zaraz tam będę.

Henry Jones włączył kogut i wciskając pedał gazu do granic możliwości, popędził ulicami miasta.

Z zaciśniętymi ustami modlił się w duchu, aby to nie było prawdą, lecz wielką pomyłką. Niedawno dowiedział się o śmierci matki, a teraz porwano mu siostrę. Pechowy dzień.

To opowiadanie będzie dłuższe od poprzednich gdyż będzie miało więcej niż jedną część. Reszta pojawi się w nieznanym bliżej terminie, z tej prostej przyczyny, że w tej chwili mam jedynie to plus plan w głowie.

Pozdrawiam.

Ostatnio edytowane: 02.06.2014r.