Po siódme...

Na wstępie drobne wyjaśnienie: o broni wiem naprawdę niewiele. A co dopiero o jej składaniu. Dlatego zasiliłam swoje ubogie rezerwy wiedzy w tym temacie za pomocą tej oto strony. Nie wiem, czy mój opis odpowiada rzeczywistości. Nie mam nawet możliwości, by to sprawdzić. Może kiedyś. Jeśli jednak ktoś ma przydatne porady, z każdą z chęcią się zapoznam.

Miłego czytania życzę. 

Siedział sam, jeśli nie liczyć wiernego Hazera, starego mieszańca terriera i labradora, który posapywał cicho pod stołem, z łbem opartym o jego bose stopy, przyjemnie je przy tym grzejąc. Był pogrążony w ciemności. Nie całkowitej – mrok rozpraszało słabe światło latarni stojącej niedaleko. Jednak trzecie piętro było za wysoko, by docierało go tu wiele, choć jednocześnie wystarczająco dużo, by mężczyzna  widział cokolwiek; jego wzrok był przywykły do półmroku. Zza stłuczonej szyby, z której wcześniej zdjął kartonową płytę, docierały do niego cichy warkot silników i smętna piosenka, którą wysoki, chudy murzyn siedzący przy sklepie naprzeciwko puścił z przenośnego radia.

Mężczyzna siedział wpatrzony w okno, wodząc wzrokiem za przemykającymi po ulicy samochodami. Gdy przed budynkiem przejechało czerwone Camaro odwrócił z niesmakiem wzrok. Takim samym autem jeździła jego żona. Jego była żona.  Przeniósł spojrzenie na stojącą dwa metry dalej szafę. W jej oszklonych drzwiach widział własną, zmęczona twarz. Zabrudzone lustro popękało w kilku miejscach, tworzyło więc wiele niewyraźnych odbić. Był wymizerowany, wychudzony. Niemal nie spał od tygodnia, czego efekty nie tylko widział, ale i odczuwał. Czterodniowy zarost, pognieciony, wcześniej biały podkoszulek noszący stare ślady po musztardzie.

Żałosny widok.

I od niego odwrócił wzrok, nie chcąc przypomnienia, jakim wrakiem człowieka się stał.

Wstał z krzesła. Hazer podniósł łeb i sapnął, niezadowolony.

- Spokój, psie – mruknął mężczyzna. Ruszył w stronę metalowej szafki stojącej przy drzwiach. W mroku znalazł metalową kasetkę. Pogładził ją pieszczotliwie po wierzchu, po czym wziął i z powrotem usiadł przy stole. Kasetkę położył przed sobą. Chwilę pogrzebał w kieszeniach spodni, zanim znalazł to, czego szukał. Niewielkim kluczykiem otworzył skrzyneczkę. W środku, na wyścielanym podłożu, leżała broń. Pistolet P99, kaliber dziewięć na dziewiętnaście milimetrów. Używany nie więcej niż dwadzieścia kilka razy. Kupił go trzy lata temu.  Nie wiedział dlaczego, chyba z kaprysu.

Wyjął broń z kasetki i zaczął powoli, systematycznie ją rozkładać. Najpierw wyjął magazynek. Potem pociągnął obejmę zatrzasku zamka, wyjął lufę i sprężynę. Nie spieszył się, ruchy jego dłoni były precyzyjne. Nie raz dla czystej przyjemności się tym zajmował, więc nawet jeśli strzelcem był marnym, te czynności mógł wykonywać z zamkniętymi oczami.

Gdy skończył, na blacie rozchwianego stolika leżał porozkładany pistolet. Przez chwilę przyglądał się częściom, po czym sięgnął po lufę i zamek.

Po pierwsze: bo jestem cholernym alkoholikiem, pomyślał, składając je ze sobą.

Podniósł sprężynę.

Po drugie: bo wódka stała się ważniejsza od rodziny i ich wszystkich straciłem. Odsunęli się ode mnie. Hanna zaczęła wszczynać awantury, że pijany wracam w środku nocy, budzę dzieci…A one zaczęły się mnie bać. Pijany stawałem się agresywny, co dopiero teraz zaczyna do mnie docierać. Głupiec ze mnie. Był i wciąż jest.

Wprowadził ją do zamka.

Po trzecie: straciłem pracę. Philips wylał mnie na bruk, kiedy stawiłem się w biurze pijany. Boże, dlaczego ja tam poszedłem? Dlaczego nie miałem na tyle rozumu, by zostać w domu, wymówić się chorobą… Dostałbym ochrzan, ale przynajmniej zachowałbym pracę!

Czarny kołnierz żerdzi umieścił w zamku. Jego ruchy były automatyczne; nie patrzył na składaną broń, tylko przed siebie – na swój pożałowania godny wizerunek.

Hanna odeszła. Zabrała dzieci, przeprowadziła się do matki. Nie chciała się ze mną spotkać, po tym jak urządziłem jej awanturę na klatce schodowej. Niedługo później dowiedziałem się, że wniosła pozew o rozwód.

Umieścił odpowiednio niebieski kołnierz.

Po piąte: wygrała.

Wściekłym ruchem wsunął złożone elementy na szkielet broni. Gdy zatrzask „odezwał się”, jak czasem żartobliwie mawiał, nieco się uspokoił.

Po szóste: straciłem wszystko. Rodzinę, pracę. Z powodu niespłaconych kredytów, zaciągniętych bezpośrednio na mnie jeszcze za czasu gdy byliśmy razem, zabrali mi również to, co Hanna mi zostawiła. I teraz nie mam już nic. Mieszkam wraz ze szczurami, robactwem i innymi bezdomnymi w tej nędznej ruderze, utrzymując się ze zbierania śmieci.

Płynnym ruchem wsunął magazynek i zwolnił iglicę.

Przez chwilę trzymał w dłoniach złożoną broń. Potem schylił się i na ślepo wymacał na podłodze butelkę. Była niemal całkowicie pusta. Wódki starczyło jedynie na dwa pociągnięcia. Wraz ze znajomym pieczeniem w przełyku, poczuł pewną ulgę. I jednocześnie większy wstręt do siebie.

Opróżnioną butelkę rzucił na podłogę. Upadła ze stukiem i potoczyła się po drewnianej podłodze. Hazer ponownie podniósł łeb, zaciekawiony, jednak kiedy zobaczył co wyrwało go z drzemki, ponownie ułożył się na ziemi.

Mężczyzna powoli uniósł broń, aż lufa zetknęła się z jego skronią. Patrząc sobie w oczy, pomyślał jeszcze:

Po siódme: bo chcę zakończyć już to gówno…

…i pociągnął za spust.

Pies pisnął przerażony i zerwał się na nogi, odskakując do tyłu. Murzyn z ulicy podniósł nieśpiesznie wzrok, jednak do zamroczonego narkotykami umysłu niewiele docierało.

Siła odrzutu zwaliła mężczyznę na ziemię. Chwilę jeszcze drgał, zanim jego ciało już znieruchomiało. Z dziury w głowie nieustannie wypływała krew, wsiąkając w drewniane deski i przeciekając miedzy szparami. Otwarte szeroko oczy patrzyły ślepo w sufit.

Edytowany dnia: 20.05.2014r.