Słodki smak rewanżu, część II

Henry dotarł na miejsce dziesięć minut później. Zdążył już nieco ochłonąć, przynajmniej na tyle, by przybrać kamienny wyraz twarzy, będący jego osłoną przed wszelkimi trudnościami, z którymi zmierzał się w pracy. Powiadamianie rodziny o śmierci bliskiego, przepytywanie ich, widok ciała denata, często zmasakrowanego… Tak, ta maska przydała mu się nie raz. Tym razem również będzie niezbędna.

Zaparkował przy chodniku za radiowozem. Kiedy wysiadł, Martin Webster już zmierzał w jego kierunku. Na twarzy przyjaciela Henry bez trudu odczytał współczucie i troskę. Kiwnął mu sztywno głową na powitanie i przeszedł od razu do rzeczy. Nie chciał współczucia. Chciał zakończyć tą sprawę.

- Co mamy?

- Niewiele. Przesłuchaliśmy niejaką Glorię Halterman. To ona zgłosiła porwanie.

-Halterman? – powtórzył Jones. Kojarzył nazwisko. Po chwili udało mu się dopasować je do konkretnej twarzy. Kobieta jest… była znajomą jego matki. Zanim ona nie zachorowała, spotykały się dość często. – Gdzie ona jest? Chcę z nią porozmawiać.

- Niewiele wie. Widziała jak ją porwali ze swojego mieszkania i…

- Spokojnie, sam się tego dowiem. Chcę z nią porozmawiać. – Stwierdził stanowczo. Po chwili dodał: - Znam ją.

Martin odchrząknął zmieszany.

- W swoim mieszkaniu. W tamtym bloku na pierwszym piętrze. Pod siódemką.

Henry poświęcił jeszcze kilka minut, by przekazać mu, że dzwonił do siostry, najpewniej w chwili, gdy została porwana. Polecił, by na wszelki wypadek spróbowali namierzyć jej telefon, choć wątpił, by to coś dało – po jego telefonie raczej już go nie włączali. Zastanawiał się, czy gdyby nie zadzwonił, nie zwróciliby uwagi na komórkę Meredith, co by pozwoliło ich namierzyć.

Webster śledził Jonesa wzrokiem, gdy ten oddalał się w stronę bloku. Pokręcił głową ze współczuciem, poczym spojrzał na ekipę. Ponaglił ich do żwawszej pracy. Bez potrzeby – i tak dawali z siebie wszystko. W końcu był w to wmieszany i ich przyjaciel.

Henry zapukał do drzwi. Cicho, stanowczo. Jak zawsze, gdy przychodził w związku z pracą Nie czekał długo. Po kilku sekundach stanęła przed nim niska, pulchna, ubrana w błękitną podomkę kobieta dobiegająca sześćdziesiątki. Ponura twarz Glorii Halterman na jego widok się rozjaśniła. Ale tylko na chwilę, a miejsce radosnego zaskoczenia ponownie przejął smutek.

- Henry, tak mi przykro – zaczęła kobieta. Łzy ściekały jej po policzkach, wzbierały pod powiekami, wzmagając blask jej błękitnych, zwykle roześmianych oczu. – Tego samego dnia straciłeś i matkę i siostrę.

Mężczyzna zacisnął szczękę i siląc się na spokój odpowiedział:

- Tylko matkę, proszę pani. Siostrę odzyskam.

Gloria przyłożyła dłoń do ust, spłoszona. Na jej policzkach, wcześniej bladych, wykwitły różowe plamy.

- Nie chciałam sugerować, że… Przepraszam – westchnęła zrezygnowana, przyjmując ze skruchą wciąż twarde spojrzenie Henry’ego. – Jestem nieco roztrzęsiona. Wieść o śmierci Dorothy całkiem mną wstrząsnęła, a to co widziałam… To już ponad moje starcze siły.

Henry kiwnął głową, mimo wszystko ją rozumiejąc. Sam ledwo się trzymał.

- Proszę pani, wiem, że już z panią rozmawiano, ale chciałbym sam zadać parę pytań.

- Oczywiście, wejdź. Napijesz się herbaty? A może kawy? Jest późno…

- Nie, dziękuję. Możemy zacząć?

Usiedli przy niewielkim stoliku. Pani Halterman mimo protestu Henrego przygotowała herbatę i postawiła przed nim talerz czekoladowych ciastek. Domowej roboty, takie jakie lubił. Zawsze poprawiały mu nastrój, ale dziś nie miał na nie ochoty. Nie miał ochoty na nic, poza tym, by znaleźć porywaczy siostry i zabić ich gołymi rękoma.

- O której to było? – spytał, kiedy kobieta w końcu usiadła naprzeciwko niego w fotelu. On sam zajmował niewielką, zapadającą się pod jego ciężarem kanapę pod oknem. Charlotte, bezwłosa kotka, przywodząca na myśl Henry’emu łysego szczura, usadowiła się na jego kolanach i domagała się pieszczot. Gdyby nie jej właścicielka, mężczyzna zrzuciłby ją na podłogę.

- Nie jestem pewna – stwierdziła strapiona. –  Dopiero co się przebudziłam i nie patrzyłam na zegarek. Ale właśnie stałam przy oknie w pokoju. Zobaczyłam, jak jakaś kobieta idzie chodnikiem po przeciwnej stronie jezdni. Wiesz, tam obok tego sklepiku ze słodyczami. I wtedy obok niej zaparkowało auto.

- Jakie? – przerwał jej.

- Ach, mogę powiedzieć tylko tyle, że było duże i chyba zielone. Tak, tak, zielone. – Spojrzała na niego wyczekująca, więc kiwnął lekko głową w geście zachęty. – Wyskoczyło z niego dwóch mężczyzn. Wtedy ta kobieta zaczęła uciekać. Jeszcze nie wiedziałam, że to twoja siostra, Meredith. Dopiero później się o tym przekonałam, kiedy ten drań zawlekł ją do auta. Później i oni do niego wsiedli, i odjechali.

- A co było w między czasie? – spytał. Starał się, by w jego głosie nie brzmiało napięcie. Zestresowany świadek zwykle niewiele mógł pomóc.

- Kiedy Meredith zaczęła uciekać, ruszył za nią taki wysoki, napakowany mężczyzna. Miał coś na twarzy, maskę, czy coś… Tamten drugi również. Złapał ją i  zaciągnął do auta. Biedna Meredith nie miała z nim żadnych szans… Wpakowali ją do środka i zaczekali, aż dojdzie trzeci…  Potem odjechali. Kiedy tylko zniknęli za zakrętem, pobiegłam do kuchni i zadzwoniłam na policję. Chciałam jeszcze zadzwonić do twojego ojca, ale… Pomyślałam, że to ty powinieneś to zrobić. Rozmawiałeś już z nim?

- Nie, jeszcze nie.

Przez to wszystko o nim zapomniał. Będzie musiał do niego zadzwonić. Później. Teraz nie miał na to ani siły, ani ochoty. Może po śledztwie… Albo dopiero rano.

- Mówiłaś o trzecim mężczyźnie. Z auta wysiadło dwóch, jeśli dobrze zrozumiałam?

Kobieta zamrugała, nie nadążając za zmianą tematu.

- Ach. Trzeci mężczyzna dopiero doszedł. Zapomniałam o nim wcześniej w rozmowie z panem Websterem. On nie miał maski.

Na twarzy Jonesa pojawił się wyraz nieskrywanej satysfakcji. Tłumiąc entuzjazm, powiedział:

- Pamięta pani, jak wyglądał? Cokolwiek?

- Było dość ciemno, a on był daleko, jednak przeszedł pod latarnią, więc coś tam widziałam. Był nieco drobniejszy niż reszta. Miał ciemne włosy…

- Dobrze, spokojnie. Czy będzie pani w stanie spotkać się z naszym specjalistą od portretów? Jeszcze dzisiaj? – Spojrzał na swój zegarek (wskazujący za dwadzieścia pierwszą), po czym uściślił: - To znaczy teraz?

- Tak, oczywiście. Wiadomo, najlepsza pamięć, to pamięć świeża.

- Doskonale. Czy będzie pani gotowa za, powiedzmy, dziesięć minut? Któryś z policjantów zawiezie panią na komisariat. Później, oczywiście, odwiezie.

Henry stał przed blokiem, kiedy tylnie światła radiowozu znikły za rogiem. Przyglądał się ekipę śledczej zbierającej wszelkiego rodzaju ślady. Większość okaże się pewnie bezużyteczna, jednak tym razem stawiali na jak największą dokładność. I dobrze. Przy najbliższej okazji postawi im po piwie.

- Jones! – zawołał Webster, podchodząc. – Znaleźliśmy auto Meredith. Stało na parkingu. Wydało mi się dziwne, że nim nie wracała, więc kazałem Ricky’emu go sprawdzić. Ktoś w nim wcześniej majstrował.

- Zasadzka – mruknął Henry.

- Też tak sądzę. To trochę dziwne, że nie zrobili tego na parkingu. Są tam tylko dwie drogi ucieczki: główny wyjazd i odgrodzony siatką zaułek.

- Jest otoczony blokami. Tutaj są głównie sklepy i pomiędzy nimi dwie kamieniczki. Mniejsza szansa, że ktoś ich dostrzeże. Domyślili się, że pójdzie do taksówki. Tam za rogiem jest ich postój. Aby się upewnić, puścili za nią gościa – myślał na głos, obserwując, jak Alan uwija się wokół, robiąc zdjęcia. Nie zwracał uwagi na niemal oślepiające błyski. – Pewnie przygotowali się na wszystkie ewentualności. Może nawet byli gotowi złapać ją na parkingu, gdyby zaszła taka potrzeba…

- Chwila – przerwał mu Martin. -  Skąd wiesz, że ktoś ją pilnował? To niezła teoria, ale nie mamy żadnych dowodów.

- Gloria Halterman mi to powiedziała. – Powiedział bez emocji. -   Facet nie miał maski. Wysłałem ją do Terry’ego – dodał, po chwili ciszy.

- Świetnie, za kilka godzin będziemy znać przynajmniej jednego gnojka.

Henry nie odpowiedział. Webster również milczał przez dłuższy czas.

- Pozostało jedno pytanie: dlaczego ją porwali? – spytał cicho. Wypowiedział na głos to, nad czym Henry rozmyślał odkąd dowiedział się o porwaniu.

- Nie wiem. To ona w naszej rodzinie była przy kasie. Jako prawniczka zarabiała krocie. Choć ostatnio się u niej nie przelewało. Miała swoje  wydatki, w dodatku to ona łożyła najwięcej na opiekę mamy. Ja jako gliniarz nie zarabiam wiele. Z emerytury ojca również nie będzie okupu. A myślę, że ci goście wiedzieli o tym wszystkim. To nie był przypadkowy napad. Ci goście wiedzieli, co robią.

Martin położył mu dłoń na ramieniu i uścisnął mocno.

- Znajdziemy ją. Włos jej z głowy nie spadnie. A te gnojki pójdą za kratki.

- Wiem, stary. Wiem. Teraz martwię się głównie o ojca. Nic mu jeszcze nie mówiłem – wyznał. -  Boję się, że to będzie dla niego zbyt duży szok.

- Mam z nim pogadać? – zaproponował Martin.

Henry pokręcił głową.

- Nie, sam to muszę załatwić. Ale dzięki. Niechętnie o to proszę, ale zajmiesz się wszystkim? Pojadę do ojca, nie chcę informować go o tym przez telefon.

- Jasne. Leć. A potem się wyśpij. Marnie wyglądasz.

Chciał dodać, by pozdrowił ojca, ale uznał, że w tej sytuacji lepiej to sobie odpuścić. Staremu Jonesowi i tak nie będzie łatwo się z tym wszystkim uporać.

Edytowane dnia: 03.06.2014r.