Kat

Witam!

Ostatni post był jakiś czas temu, a następny rozdział "Słodkiego smaku rewanżu" jest dopiero w początkowym stadium i rozwija się dość wolno, więc aby już zbytnio nie zwlekać postanowiłam wstawić to oto krótkie opowiadanie. Napisałam je jakiś czas temu, jednak bez zamiaru wstawienia na bloga.

Pierwszy raz byłem przy tym kiedy miałem pięć lat. To było w nocy. Spałem na górze, w swoim pokoju. Zbudził mnie jednak hałas. Nie myślałem wiele; wstałem i poszedłem sprawdzić co się dzieje. Zawahałem się, kiedy usłyszałem krzyk matki: pełen rozpaczy, strachu i bólu. Potem do tego doszły wrzaski rozsierdzonego ojca.

- Ty dziwko! Puszczałaś się na prawo i lewo kiedy byłaś sama i teraz też to robisz, co?! Ten zawszony bachor pewnie nawet nie jest mój.– Po niewyraźnej mowie, poznałem, że jest pijany. Zostałem więc na schodach; przykucnąłem przy barierce. Stamtąd widziałem salon oświetlony wyłącznie przez światła z kuchni. Widziałem również ojca; był niski, przysadzisty, ubrany w pognieciony już garnitur, który rano był w nienagannym stanie. Gęste włosy w nieładzie sterczały mu na głowie. Nie od razu dostrzegłem matkę, skuloną przed nim na podłodze. Ręce wznosiła do góry, chcąc się obronić przed ciosami ojca, który okładał ją bezlitośnie skórzanym pasem. A ona krzyczała przez łzy, zwijając się z bólu.

Chciałem do niej podejść. Pragnąłem jej pomóc. Jednak za bardzo się bałem, aby zrobić cokolwiek. Cokolwiek poza wróceniem do pokoju i schowania się pod kołdrą. Ukryty w ciemnym, złudnie bezpiecznym kokonie zatkałem uszy, nie chcąc już niczego słyszeć.

Gdyby ktoś się mnie spytał, dlaczego nic nie zrobiłem, odpowiedziałbym: „Miałem tylko pięć lat. Byłem słabym, zlęknionym chłopcem. Co mogłem zdziałać przeciw niemu?” Ale to nie była prawda. Uciekłem, bo nie chciałem, aby znów mnie uderzył.

Rano wszyscy zachowywaliśmy się tak, jakby nic się nie stało. Mama, choć wyraźnie obolała, z uśmiechem podała mi śniadanie, ojciec spokojnie czytał gazetę, a ja nie przyznałem się do tego co widziałem.

Potem coraz częściej dochodziło do awantur. Ojciec co rusz się spijał, a kiedy był zachlany, był też agresywny. Staraliśmy się więc z mamą unikać go, jak tylko było można i nie robić niczego, co mogło wywołać jego złość. Choć niewiele do tego było trzeba.

Pamiętam jak raz, niedługo po tamtym zdarzeniu, zbił mnie za to, że nie pościeliłem łóżka. I to nie był lekki klaps na pouczenie, tylko mocne, piekące uderzenie pasem. Od tamtej pory każdego ranka moja pościel zawsze była idealnie zasłana, bez ani jednej fałdki czy zgniecenia.

Było wiele podobnych incydentów. Do dziś mam ślady jego przemocy; blizny, które na każdym kroku przypominają mi przez jakie piekło przeszedłem. Czasem chciałbym się ich pozbyć, a innym razem… Cóż, one dodają mi siły. Przeszedłem przez to, więc jakim wyzwaniom miałbym nie sprostać?

Ta przemoc i ten strach trwały przez lata. Raz nawet uciekłem z domu. Ale wróciłem, kiedy zadzwoniła do mnie mama. Była zastraszona, przymuszona do tego. Ojciec pewnie się domyślał, że tylko z nią będę rozmawiał, a każdy telefon od niego zignoruję. I podziałało. Jeszcze tego samego dnia wróciłem. Po powrocie tak mnie zlał, że prawie przez tydzień nie byłem w stanie zwlec się z łóżka. Nigdy więcej nawet tego nie próbowałem. To było zbyt samolubne -  zostawić ją sama z tym potworem.

Jeśli chodzi o naszą rodzinę, sąsiadów … Mógłbym się łudzić, że oni nic nie widzieli, że nie dostrzegali jak źle się dzieje u nas w domu. Ale nie chcę kłamać. Oni to ignorowali, łaknęli kłamstw, niezdarnych i oklepanych wymówek jakimi częstowaliśmy ich z mamą, by wytłumaczyć siniaki i rany zadawane przez ojca. Chcieli wierzyć, że nasza rodzina jest wzorowa, że ojciec – ważna szycha w mieście – jest kochającym mężem i troskliwym tatą. A nawet jeśli były co do tego jakiekolwiek wątpliwości… Sprawa była taką tajemnicą poliszynela – snuto liczne domysły, ale o nich nie rozmawiano.

I tak mijały lata pełne kłamstw, pozorów, oszukiwania samych siebie. Nikt nam nie pomógł. Jedynie szkoła się tym zainteresowała. Wuefista zobaczył kilka razy siniaki na moich rękach. Zgłosił to do wychowawczyni; ta zaprosiła na rozmowę rodziców. Sytuacja nie była zbyt ciekawa; sprawa była bliska wyjścia na jaw. Jednak ojciec załagodził całą sytuację, wyciszył szum, jaki powstał wokół tego. Dlaczego nic z mamą nie zrobiliśmy? Sam nie wiem. Może byliśmy za bardzo zastraszeni. Ojciec tak bardzo wpłynął na naszą psychikę, że niemal czuliśmy przymus, by go kryć. Chore. Niewytłumaczalne. Ale realne.

A koledzy ze szkoły… Nie miałem ich wielu. Z dwóch powodów. Po pierwsze: nie wielu chciało mieć ze mną kontakt; byłem powszechnym obiektem drwin. Moje szkolne życie było więc ciężkie i mało przyjemne. Ale i tak wolałem być w szkole, niż w domu, kiedy był tam i ojciec.

Ten drugi powód… Cóż, sam stroniłem od towarzystwa, nikomu nie dając większej szansy, by nawiązał ze mną bliższą znajomość. Nie chciałem się przed nikim tłumaczyć, ukrywać kontuzji… Przyniosło by mi to więcej wstydu, niż otuchy.

Z mamą było podobnie, co bez problemu zauważyłem. Wycofała się z życia towarzyskiego, powoli niszczyła stare kontakty. Tak bardzo chciała kryć męża, a raczej to, jak jest przez niego poniżana, a ukrywanie śladów  bicia stawało się za każdym razem trudniejsze; podejrzenia, choć niechętnie przyjmowane, tworzyły się.  

Koszmar wciąż trwał. Z wiekiem zacząłem przeciwstawiać się ojcu. Mama starała się mnie od tego odwodzić, ale nie byłem w stanie znieść tego, jak ją katował. Występowałem w jej obronie, nie raz samemu dostając razy. Kiedy jednak zacząłem podrastać, mniej więcej jako piętnastolatek, nabrałem krzepy, ojciec, nawet będąc całkowicie zalanym, zaczął zachowywać pewną ostrożność. Całą swoją złość wyładowywał na mamie, zwłaszcza wtedy, kiedy mnie nie było w domu. Z czasem zacząłem zrywać się z ostatnich lekcji, aby być w domu jak najwcześniej.

Prawdziwy przełom nastąpił kiedy miałem siedemnaście lat. Pamiętam, jak w środku nocy drzwi od mojego pokoju otworzyły się i wtoczył się do niego ojciec, zalany, jak zdarzało mu się to coraz częściej. Nie byłem jeszcze całkiem obudzony, gdy zwalił mnie z łóżka i zaczął kopać. Mimo, że dość niepewnie stał na nogach, ciosy były silne. Kilka razy oberwałem w brzuch, raz czy dwa w głowę. Niemal strąciłem przytomność, zanim mama wpadła przerażona do sypialni i zaczęła odciągać ojca. Przez cały ten czas wrzeszczał, że mnie zabije. Krzyczał, że nie jestem jego synem i nie będzie żywił takiego bękarta, jakim jestem. Słyszałem podobne wyzwiska gdy byłem młodszy. Wtedy były nawet gorsze od bicia, a teraz… teraz są już dla mnie bez znaczenia. Nawet cieszyłbym się, gdyby jego słowa mogły być prawdą.

W pewnym momencie odepchnął ją. Zamroczony z bólu widziałem, jak mama wpada na szafki. Nie mam pojęcia, jak to zrobiłem, ale udało mi się wstać. Złapałem ojca za klapy marynarki i potrząsnąłem nim. Wiem, że wtedy to ja wrzeszczałem na całe gardło. Byłem jednak jak opętany, nie panowałem nad sobą i niewiele pamiętam z tamtego momentu. Z późniejszej rozmowy z mamą dowiedziałem się, że groziłem mu, okładałem pięściami, aż padł na ziemię.  Dopiero jej ingerencja sprawiła, że opanowałem się i przestałem.

Po tym wszystkim spakowaliśmy najpotrzebniejsze rzeczy, zabraliśmy kasę i zwialiśmy, zostawiając poobijanego, ale żywego ojca. Przez kilka następnych dni mieszkaliśmy u ciotecznej babki. Była inwalidką, więc rzadko nas odwiedzała, ale mieliśmy dość dobry kontakt. Nigdy też nie przepadała za ojcem, więc uznaliśmy, że nam pomoże.

Z początku nie planowaliśmy, że o wszystkim powiemy. Mięliśmy powiedzieć jej jedynie, że  miedzy rodzicami doszło do poważnej kłótni i mama chciała przez jakiś czas pobyć z dala od ojca, by oboje mogli ochłonąć. Ciotka wyciągnęła z nas jednak całą prawdę, gdy zobaczyła moją rozciętą wargę, guzy i siniaki na rękach. I muszę przyznać, że kiedy jej opowiadaliśmy o tym horrorze, poczułem ulgę. Myślę, że mama również. Za długo to w sobie trzymaliśmy.

Po rozmowie reakcja ciotki była zdecydowana: wprost rozkazała, abyśmy jeszcze tego samego dnia złożyli skargę, a mama pozew o rozwód. Ten pomysł nas przeraził. Zrozumieliśmy jednak, że to jedyny sposób, aby się od niego uwolnić. Więc zrobiliśmy to.

I jakoś się nam udało. Ojciec dostał zakaz zbliżania się do nas, ich małżeństwo zostało zakończone. W końcu z mamą mogliśmy naprawdę żyć; spokojni, bezpieczni. Zamieszkaliśmy razem z ciotką. Gdyby nie ona… Nie wiem, czy byśmy zdołali to przerwać. Pewnie nie; ktoś musiał nam uświadomić, że to możliwe i tak trzeba. Kiedy postąpiliśmy ten jeden krok do normalnego życia, dalej poszło nam łatwiej. Ułożyliśmy je sobie na nowo, z pomocą ciotki.

Teraz mam już dwadzieścia dziewięć lat. Mam żonę i dwójkę małych dzieci. Robię wszystko, by nie stać się takim, jakim był ich dziadek. Moja ukochana małżonka, wie co przeżyłem. I wspiera mnie na każdym kroku. Ona sama nie miała wspaniałego dzieciństwa; myślę, że właśnie dzięki temu tak dobrze się rozumiemy. Ale to już jej własna historia. Może również i ona ją spisze, aby – tak jak ja – pozbyć się brzemienia przeszłości.