Odpowiedni dom

Trochę czasu minęło od ostatniego opowiadania. Dopadł mnie brak czasu i weny. Choć może niekoniecznie weny - raczej chęci do pisania. Jednak Bentley Llittle sprawił, że wróciły wraz z nowym pomysłem. Nie oznacza to, że zapożyczyłam go od niego - po prostu pojawił się podczas czytania jego książki.

Mam nadzieję, że się spodoba.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł – mruknął Jim, obserwując jak Max wytrychem grzebie w zamku. Rozejrzał się, jednak wokół była tylko pusta droga oraz kilka krzewów i drzew. Z daleka blade światła, przypominające zawisłe w powietrzu robaczki świętojańskie, wytyczały granice miasteczka.

Noc była spokojna, chłodna. Chłopcy przywykli do miejskiego hałasu czuli się nieco przytłoczeni panująca wokół ciszą, przerywaną od czasu do czasu szmerami i pohukiwaniami. Z oddali pobrzmiewało również wycie samotnego wilka. Czyste niebo usiane było tysiącami gwiazd, które w mieście niedostrzegalne były z powodu licznych latarni. Tu nawet księżyc będący już cienkim, bladym sierpem na tle ciemnego nieba, wyglądał inaczej. Stary dom był dopełnieniem tej tajemniczej, przesiąkniętej mrokiem atmosfery. Drewniany, zniszczony przez czas, samotnie stojący tu od dziewiętnastego wieku, kiedy jego pierwsi właściciele zdecydowali się go tu osadzić. Czasy swojej świetności dawno miał za sobą. Teraz jego ścian, z których płatami odpadała biała niegdyś farba, teraz o barwie szarożółtej, czepiały się dzikie rośliny. Okna tak brudne, za których dostrzegalne były jedynie zszarzałe firanki, z daleka wyglądały jak upiorne oczy. Czerwone gliniane dachówki gdzieniegdzie odpadły, pozostawiając po sobie puste miejsca. Po barierce wokół werandy, której większość szczebli była przegniła i połamana, pięły się pędy zdziczałej róży.

- Nie marudź. Nic się nie stanie. Rozejrzymy się tu trochę i sprawdzimy warunki, to wszystko – uspokajał go Carter. Stał spokojnie oparty o porośnięty bluszczem filar podtrzymujący dach nad werandą. Ze skupieniem i zazdrością obserwował Maksa gmerającego przy drzwiach, który by ułatwić sobie pracę oświetlał zamek podręczną latareczką, którą trzymał w zębach. Gdy usłyszeli ciche kliknięcie a drzwi się uchyliły, blondyn wydał okrzyk satysfakcji.

- Mówiłem, że wiem co robię – powiedział, nie bez cienia dumy.

Otworzył szerzej drzwi i omiótł latarką pomieszczenie. Obejrzał się przez ramię i z szerokim uśmiechem wszedł do środka. Za nim podążył Carter, włączając swoją dużą, ciężką latarkę. Jim stał przez chwilę niepewny, jednak gdy z pobliskiego drzewa doleciało go huczenie sowy, poszedł w ślad za przyjaciółmi.

Już od progu czuć było stęchliznę i duszność. Niewielki przedpokój był ogołocony z mebli; na drewnianej posadzce zalęgała warstewka kurzu, w której idący chłopcy zostawiali odciski swoich butów. Podłoga skrzypiała pod ich stopami.

Przeszli dalej; znaleźli się w salonie. Ostatni właściciele nie zabrali stąd całego dobytku; przed staroświeckim kominkiem stała kanapa. Na ścianach zostało kilka kiepskiej jakości kopii obrazów, chyba Rembrandta. I tu drewniany parkiet był przykryty kurzem, który wzbijał się w górę.

Jim zakaszlał, gdy wszedł w kłęby pyłu. Kiedy atak kaszlu nie mijał, wygrzebał z wewnętrznej kieszeni kurtki inhalator. Przyłożył go sobie do ust i odetchnął głęboko. Po chwili uspokoił się i znów mógł oddychać normalnie. Zaczął jednak osłaniać usta i nos rękawem. Jego kumple nie zwrócili na niego większej uwagi. Wiedzieli, że ma astmę i już się przyzwyczaili do jej konsekwencji.

- Przydało by się tu odkurzyć – zauważył Jim ostentacyjnie machając dłonią przed twarzą.

- Jasne – odparł Max z kpiącym uśmiechem odwracając się do niego. W promieniu światła latarki zawirowały drobinki pyłu. -  Bierz szczotkę i zamiataj, skoro masz ochotę.

- Możesz teraz się śmiać, ale mina ci zrzednie, gdy przyjdzie tu się bawić. Już to widzę – setka imprezowiczów w kłębach kurzu.

- Jimmi, wyluzuj. – Carter specjalnie użył tego przezwiska. Wiedział, że przyjaciel go nie znosi, a miał wzmożoną ochotę na żarty.

Jim nic nie odpowiedział, tylko zacisnął usta i poszedł dalej. Wyciągnął z kieszeni telefon i, żałując, że nie zabrał latarki, zaczął oświetlać nim drogę. W słabym świetle niewiele było widać, ale rozróżniał obrysy drzwi i nielicznych przedmiotów, których nie zabrano. Po przejściu przez korytarz trafił do kuchni. Wszystkie szafki i półki były na swoich miejscach. Zaczął metodycznie je przeszukiwać. Oprócz kurzu, mysich fekaliów i małego guzika, w jednej z szuflad znalazł zdjęcie. Prawie je przegapił, pobieżnie przeglądając jej zawartość; utkwiło w szczelinie, oparte o tylnią ściankę. Wyciągając je naderwał prawy róg.

Fotografia była stara, czarnobiała. Pozostawiona samej sobie, pożółkła. Biegło przez nią kilka zgięć. Przy słabym świetle Jim zobaczył rodzinę; rodzice i dwoje dzieci. Mężczyzna był wysoki, barczysty. Miał ciemne, równo przystrzyżone wąsy. Kobieta była pulchna, niewysoka. Miała na sobie sukienkę i kuchenny fartuszek. Na oko pięcioletnia dziewczynka stała sztywno wyprostowana przed matką, z rękami opuszczonymi na boki. W jednej ręce trzymała małą lalkę. Chłopiec, czepiający się kurczowo fałd sukni matki, nie mógł mieć więcej niż trzy lata. Był drobny, szczupły. Niemal wychudzony.

Jim czuł się dziwnie stojąc po środku ciemnej, obszernej kuchni i przyglądając się tym obcym ludziom. Domyślił się, że to oni byli ostatnimi lokatorami tego domu. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że żadna z osób uwieczniona na fotografii się nie uśmiecha – wszyscy byli poważni, smutni. A twarz chłopca wydawała się wręcz przestraszona. Kiedy to dostrzegł miał ochotę odłożyć zdjęcie tam, gdzie je znalazł.

Chłopak odwracał się, chcąc pokazać kumplom znalezisko, kiedy tuż przed nim z dzikim wrzaskiem pojawiła się trupio blada, święcąca twarz. Jim z krzykiem odskoczył do tyłu, uderzając plecami o krawędź szafki i trafiając głową w mosiężny uchwyt.

Jeszcze nie otrząsnął się z zaskoczenia i strachu, kiedy kuchnię wypełnił głośny śmiech. W drgającym snopie światła Jim zobaczył ryczącego ze śmiechu Cartera.

- Cholera, Carter – warknął, uderzając pięścią w ramię bruneta - to nie było zabawne.

- Owszem, było – wydusił. – Boże, gdybyś ty widział swoją minę. Oczy o mało nie wyszły ci z orbit.

Do kuchni wszedł Max.

- Czego się tak drzecie? Słychać was było w całym domu. – Mimo niezadowolenia w głosie, uśmiechał się szeroko.

- Nasz mały Jimmi przestraszył się ducha – oznajmił Carter  z szerokim uśmiechem.

- Wcale nie. To on się wydurnia.

Max podszedł do szafek i położył na ich blacie pudełko, które pozostali dopiero teraz zauważyli. Miało rozmiar opakowania po butach, było jednak nieco wyższe i miało okrągłą pokrywę.

- Jeśli już skończyliście się wygłupiać, proponuję byście to zobaczyli.

Obaj zbliżyli się bez słowa. Stanęli po bokach Maksa. Carter przysunął bliżej siebie skrzyneczkę i spróbował ją otworzyć. Na próżno; drewniana pokrywka ani drgnęła.

- Zaczekaj. Jeszcze nie otworzyłem.

Max wyjął swój wytrych i zaczął gmerać w otworze. Po pół minucie, usłyszeli ciche skrzypnięcie. Blondyn bez problemów podniósł wieczko.

Carter ponownie przejął pudełko. Jim westchnął z irytacją, obszedł przyjaciół i stanął przy nim, by móc zobaczyć zawartość skrzyneczki.

W pudełku było niewiele. Kilka kartek na dnie, wstążka i zabawka: mała, szmaciana laleczka. Brunet zaczął przetrząsać papiery.

- Zaczekaj – Jim położył mu dłoń na ramieniu. Sięgnął pomiędzy jego rękami i wyciągnął maskotkę.

- Chcesz się pobawić lalkami? Urocze – zakpił Carter.

Jim go zignorował. Trzymając zabawkę zaczął rozglądać się po podłodze.

- Powinno gdzieś tu być… - mruknął, kucając. – Max, pożycz latarkę.

Dał mu ją bez słowa.

- Czego szukasz? – spytał, kiedy promień światła przebiegał po brudnych kafelkach.

Zamiast odpowiedzieć, Jim sięgnął w stronę szafek i wyciągnął coś ze szczeliny pomiędzy nimi a podłogą. Podniósł się i podał znalezisko Maksowi, oddając również latareczkę.

- Znalazłem to w szufladzie. Jest na nim ta sama lalka – powiedział, wskazując palcem dziewczynkę i jednocześnie pokazując maskotkę.

- Hej… Chłopaki – mruknął Carter nie swoim głosem. – Musicie to przeczytać.

Znów powrócili do pudełka. Carter podał im kartkę. Była pognieciona, miała kilka ciemnych plam. W kilku miejscach litery się rozmyły, prawie nie dając się odczytać. Lewy róg był osmalony, jakby ktoś chciał go spalić, jednak rozmyślił się zanim papier miał szansę się zająć ogniem.

Czytali przyświecając sobie latarką.

Droga Jenny,

Wiesz, że kocham Cię całym sercem. Tak silnie, że mocniej już nie można. Kocham Ciebie, Allana i Mery. I dlatego nie mogę pozwolić na to, byście ode mnie odeszli.

Widziałem Ciebie jak się z nim całowałaś. Z tym typkiem od rzeźnika. Obściskiwaliście się w zaułku, myśląc, ze nikt was nie zauważy. Myliliście się – ja tam byłem i wszystko widziałem. Popytałem trochę dyskretnie i wiem już, odkąd to trwa. Od pół roku z nim sypiasz! Nie wiem, jak mogłem tego nie zauważyć. Nie wiem, naprawdę… Będzie mnie to nękać do końca życia.

Spotkałem się z Twoim kochasiem. Zawlekłem go do tego samego zaułka, w którym was widziałem. Zagroziłem mu nożem. Przyznał, że pieprzyliście się. I wiesz co było potem? Zarżnąłem go jak świniaka. Jednym, szybkim cięciem od ucha, do ucha. Trochę się rzucał, ale nie trwało to długo. Zginął, męcząc się.

Wiesz dlaczego to zrobiłem? Bo powiedział mi, że wolisz go i  chcesz z nim odejść. Zabrać dzieci i zniknąć z mojego życia. Ale ja na to nie pozwolę, Jenny. Moja słodka, kochana Jenny.

Na zawsze pozostaniesz ze mną, albo nie będziesz z nikim.

Twój kochający, oddany mąż,

Samson

Było jeszcze kilka listów podobnej  treści. Dwa zaadresowane do dzieci – mężczyzna wyrzucał im, że trzymają stronę matki, i go nie kochają.

- Co o tym myślicie? – spytał Jim, kiedy skończył czytać wszystkie. Nerwowo przełknął ślinę. Dłonie mu się spociły, więc odłożył lalę i wytarł je o spodnie. – Czy myślicie, że on… że on…

- Że on naprawdę zabił tego gościa? – dokończył Max. – Nie, myślę, że chciał nastraszyć żonkę – stwierdził. Jednak jego napięty głos i pobladła twarz przeczyły słowom.

- Może powinniśmy to zgłosić? – zaproponował niepewnie Jim.

- Glinom? – prychnął Carter, który czekał cierpliwie, aż przyjaciele zapoznają się z treścią dokumentów. – Wysil móżdżek, kretynie. Włamaliśmy się do tej chaty. Pomyśl o konsekwencjach.

- To co, mamy o tym zapomnieć? – nastroszył się chłopak. – Boże, ten facet był szurnięty! On groził własnej rodzinie, że ją zabije! Przyznał się, że zamordował faceta swojej żony.

- Nie wiemy czy to prawda. – Carter uparcie obstawiał na swoim. – Pewnie zmyślał, jak stwierdził Max.

- Po co miałby to robić? Ta kobieta i tak prędzej czy później dowiedziała by się o tym – zauważył Jim, krzyżując ręce na piersi.

Przez chwilę w całym domu panowała cisza, w której chłopcy kontemplowali nad tym wszystkim, czego się dowiedzieli. Po dłuższej chwili odezwał się Carter; w jego głosie pobrzmiewała utracona przez moment zwykła pewność siebie:

- Zapomnijmy o całej sprawie. Te listy to dzieło szaleńca. Jestem pewien, że pisał je sam dla siebie i nigdy nikomu ich nie pokazał. Ten gość od rzeźnika pewnie ma się dobrze, albo wcale nie istnieje. Nie ma się czym przejmować.

Max i  Jim wymienili niepewne spojrzenia. Obu takie wyjście pasowało. Czuli jednak pewien opór. Blondyn jako pierwszy się z nim uporał.

- Zgoda. Włóżmy to z powrotem do skrzynki i odłóżmy na miejsce. Potem spadamy.

- Musimy się jeszcze rozejrzeć – zaprotestował Carter. – Mieliśmy znaleźć miejsce na imprezę. Ten dom się nadje. Oprócz… - wskazał kiwnięciem głowy na listy porozkładane na szafkach – tego wszystko… jest w nim ekstra.

- Nie wiem, czy po tym czego się dowiedziałem mógłbym się tu swobodnie bawić – stwierdził z wahaniem Jim.

Carter roześmiał się z przymusem, choć starał się, by brzmiało to jak najbardziej naturalnie.

- Cała ta sprawa doda naszej zabawie smaku. Wyluzuj, stary. Będzie dobrze.

Spakowali papiery do pudełka. Na wierzch położyli zdjęcie i lalkę. Zanim Max zamknął wieczko, Jim odwrócił fotografię spodem na wierzch. Zdziwione spojrzenia przyjaciół skwitował obojętnym wzruszeniem ramion.

- Skąd to wytrzasnąłeś? –spytał Carter, gdy wieczko opadło, a Max ponownie je zamknął.

- Znalazłem je na górze, w szafie. O, zapomniałem powiedzieć – są tam piłkarzyki. Są w niezłym stanie. Przydało by się tylko nieco je przeczyścić i wykombinować piłkę.

Wyszli z kuchni i ruszyli korytarzem. W pewnym momencie Jim przystanął.

- Czujecie? – spytał.

- Co? – Max zmarszczył brwi i pociągnął nosem. – To stęchlizna. Trzeba tu trochę wywietrzyć. Zanim wyjdziemy otworzymy parę okien

Jim z irytacją pokręcił głową.

- Nie, nie chodzi o to. Coś jakby… czuć zgnilizną.

Węszył w powietrzu jak królik; jego nozdrza drgały, raz rozszerzając się, raz zwężając. Trochę pokręcił się po korytarzu. W końcu zatrzymał się przy schodach, obok drzwi.

- To stąd dochodzi –stwierdził.

Dwaj pozostali chłopcy również tam podeszli. Stojąc przy drzwiach, węszyli.

- Teraz ja też to czuję – przyznał Carter. - Sprawdzamy?

Max kiwnął głową i wyciągnął dłoń do klamki. Przekręcił ją, ale były zamknięte. Kiedy wyjmował wytrych z kieszeni, Carter wywrócił oczami. Max oddał pudełko Jimowi i zaczął majstrować przy zamku. Po chwili zatrzaski odskoczyły. Teatralnym ruchem, powoli otworzył drzwi. Kiedy to zrobił, do ich nozdrzy trafił nasilony smród.

- Nadal twierdzisz, że tu nic nie czuć? – spytał Jim zniekształconym głosem, zatykając nos.

- Ale jedzie – mruknął Carter. – Naprawdę chcecie tam wchodzić?

- Nie. Ale musimy.

- W takim razie, Jimmi, panie przodem – powiedział brunet, wyciągając dłoń w stronę drzwi.

- Kretyn – mruknął Jim, wyciągając do niego rękę. Carter posłusznie podał mu latarkę.

Chłopak odstawił pudełko na podłogę i oświetlił ciemne wejście. Strome schody prowadziły w dół, zapewne do piwnicy. Wziął głęboki oddech i zakrywając dłonią usta i nos, przekroczył drzwi.

Stopnie były wąskie, wysokie, nierówne. Stąpał ostrożnie, kierując promień światła pod nogi. Za Jimem szedł Max. Chłopak podpierał się ściany; barierki nie było. Carter zamykał pochód.

Schody miały dwadzieścia stopni. Kiedy je pokonali, stanęli w piwnicy. Tu odór był wręcz nie do wytrzymania.

 - Matka mnie zabije, że zasmrodziłem ciuchy – mruknął Jim, wchodząc głębiej do pomieszczenia. Przesuwał promień światła systematycznie. Wokół było sporo szpargałów, kilka mebli, w tym bujany fotel. Pomiędzy nim, a starą szafką z wyłamanymi drzwiczkami stał drewniany konik na biegunach. W rogu pokoju o ścianę oparty był zakurzony rowerek dziecięcy. Z rączek kierownicy zwisały kolorowe wstążeczki.

Nie znajdując tu nic ciekawego, ani źródła smrodu, przeszli do kolejnego pomieszczenia. Była to kotłownia, z dużym, żelaznym piecem, w którym palono drewnem.

- To pewnie zdechły zwierzak. Został tu zamknięty i zdechł. A my pchamy się tu na darmo – narzekał Carter.

- Przymknij się i rozejrzyj – rozkazał Max. -  To musi być gdzieś tutaj. – Po chwili dodał. – Słyszycie to brzęczenie?

- Eee… Spójrzcie na to – drżącym głosem wypowiedział Jim. Promień trzymanej przez niego latarki oświetlał kłębowisko szmat, nad którymi latała chmara much. Po bliższym przyjrzeniu się kupie, Max i Carter dostrzegli wystającą rękę i głowę. Obie części ciała były zsiniałe, opuchnięte. Otwarte oczy były wyblakłe i skierowane wprost na nich.

Po chwili w pomieszczeniu słychać było przerażony wrzask, kiedy do Cartera dotarło co widzi. Zaraz potem dołączył do niego krzyk Maksa i wysoki pisk Jima. Wszyscy na raz rzucili się do wyjścia; przepychali się po schodach. Jim potknął się na trzecim od dołu stopniu i ześlizgnął się na dół obijając piszczel, jednak prawie nie poczuł bólu. Wciąż wrzeszcząc wybiegli z domu. Nie zawracając sobie głowy zamykaniem drzwi, pognali przez zarośniętą zielskiem żwirową alejkę w stronę żelaznej bramy. Gdy do niej dotarli, zaczęli się wspinać po śliskich prętach. Będąc na szczycie zeskoczyli na miękką ziemię. Max wylądował w krzakach, Carter potknął się o wystający konar rosnącego niedaleko dębu.

Jim, który był w o wiele gorszej kondycji, ledwo oddychał. Stał pochylony do przodu z trudem łapiąc oddech, szperając w kieszeniach. Gdy w końcu wygrzebał inhalator, z pośpiechu i nerwów wypadł mu z on rąk. W słabym świetle szukał go na klęczkach. Gdy go znalazł szybko go użył.

Maksem, który wciąż klęczał w krzakach, wstrząsały dreszcze. Z trudem utrzymywał zawartość żołądka, który zdawał się związać być ściśnięty. Carter leżał twarzą do ziemi, nieprzytomnym wzrokiem wpatrując się w czerń.

- Teraz na pewno musimy to zgłosić – powiedział Jim matowym głosem, gdy oddech mu się uspokoił.

Odpowiedziało mu jedynie pohukiwanie sowy i przeciągłe wycie wilka.

Edytowany dnia 20.05.2014r.