"Plan" - Rozdział pierwszy

wrzesień, rok 2035

Seattle

- Samantha! Chodź tutaj, dziewczyno. Samantha, do cholery, mówię do ciebie!

Kiedy chuda, zimna dłoń opadła mi na ramię niemal spadłam z taboretu, gdy zaskoczona tak nagłym wyrwaniem z rozmyślań drgnęłam nerwowo.

- Wołał mnie pan? – spytałam niewinnym tonem odwracając się. Mój wzrok napotkał zimne spojrzenie Marvina Bensona. Mojego aktualnego szefa i tyrana w jednym.

- Niejednokrotnie – warknął. - Wstawaj i wracaj do pracy.

- Mam przerwę – zaprotestowałam.

Benson uśmiechnął się, jednak w wyrazie jego twarzy nie było nic miłego. Jego szczupła twarz o ziemistym odcieniu, z zapadniętymi policzkami i sińcami pod zmrużonymi oczami sprawiała, że przypominał trupa. Lub tradycyjne wyobrażenie wampira.

- Obchodzi mnie to tyle co zeszłoroczny śnieg – odparł cedząc powoli słowa. - Zatrudniam cię, co jest równoznaczne z tym, że w godzinach pracy jestem twoim panem. Masz mnie szanować i z nieukrywaną radością wykonywać moje polecenia. Jeśli nie, stracisz robotę. A chyba nie muszę ci przypominać, że na twoje miejsce mam tuziny chętnych, prawda?

- Nie, ale każdy pracownik ma pewne prawa – powiedziałam siląc się na spokój. Miałam już dość Bensona wraz z jego despotyzmem i zamiłowaniem do terroryzowania pracowników. Raptem trzy miesiące, a już zdążyłam znienawidzić faceta. - W umowie wyraźnie stwierdzone jest, że mam prawo do piętnastominutowej przerwy. Nie może pan…

Benson przerwał mi z zadowoleniem:

- A właśnie, że mogę i teraz to robię. Zamknij się i wracaj do pracy. Natychmiast, o ile nie chcesz wylecieć na bruk.

Mężczyzna odwrócił się nie czekając na odpowiedź. Zawsze musiał mieć ostatnie zdanie; wprost uwielbiał okazywać swoją władzę nad podwładnymi, a takiej okazji jak ta nie mógł zmarnować.

Z westchnieniem rezygnacji skierowałam się w stronę sali, gdzie czekali na mnie nowi klienci wraz z kolejnymi zamówieniami.

Restauracja Bensona cieszyła się niezłą popularnością i o każdej porze dnia była niemal wypchana po brzegi. Nie było to zasługą wystroju, panującej tu atmosfery, czy też serwowanych dań, ale ludzie klasy średniej i niższej, w przeciwieństwie do tych dobrze ustawionych bogaczy, doceniali wybór obsługi. Niewiele jest obecnie lokali, w których role kelnerów wciąż pełnili ludzie. W większości knajp właściciele decydowali się na zakup wyspecjalizowanych robotów.

Na szczęście Benson odczuwał tak wielki wstręt do sztucznej inteligencji, że był gotów ponosić większe koszty związane z zatrudnianiem żywych pracowników. Ta decyzja na dłuższą metę okazała się wprawdzie korzystna, jednak jeszcze niecałe dziesięć lat temu, gdy powszechny dostęp do robotów był czymś stosunkowo nowym, jego restauracja musiała przeżywać kryzys. Większość tych, którzy zdecydowali się zaryzykować i nie wymienili pracowników, byli zmuszeni zmienić decyzję lub zamknąć lokal. Społeczeństwo jest jednak na tyle zmienne i złaknione odmienności, że tradycyjna obsługa po kilku latach znów stała się czymś modnym. I korzystnym. Zarówno dla właścicieli, którym przynosiła większe zyski, jak i dla pracowników, którzy mieli możliwość znalezienia zatrudnienia. Przez stworzenie tanich i pomocnych robotów stopa bezrobocia wzrosła i w niektórych rejonach świata wynosiła około pięćdziesięciu procent. Rząd stara się to zmienić, jednak efekty ich działań są mało widoczne.

Dlatego też nie mogę sobie pozwolić na utarczki z szefem i ewentualną utratę posady. Kto wie, czy udałoby mi się znaleźć inną.

Przez następne pięć godzin uwijałam się jak wół, obserwowana przez czujne oko Bensona, serwując dania i przyjmując kolejne zamówienia. Klienci zdawali się mnożyć, a czas jakby stanął w miejscu przedłużając moje męczarnie. Na szczęście dziesięciogodzinna zmiana w końcu się skończyła i po uprzątnięciu sali, wraz z dziewczynami mogłyśmy wreszcie opuścić lokal.  

Z zadowoleniem pozbyłam się wstrętnego fioletowego uniformu oraz okropnej czapeczki i przebrałam się w swoje wygodne dżinsy i starą, granatową bluzę, która swoje dobre czasy już dawno miała za sobą. Mój strój może i nie najlepszy nie był jednak w opłakanym stanie. Najważniejsze, że był wygodny. I zdecydowanie lepszy od służbowej kreacji.

Było dobrze po osiemnastej, kiedy wreszcie ruszyłam w drogę do domu. Byłam zmęczona i głodna. Nie miałam jednak większego wyjścia i te kilkanaście przecznic od wynajmowanego mieszkania musiałam przebyć pieszo, nie chcąc marnować ciężko zarobionych pieniędzy. 

Niebo od rana pokrywały grube warsty szarych chmur, z których na szczeście jak dotąd - mimo ponur prognoz nadawanych w radiu - niespadła ani kropla deszczu, więc wzbijające się wzwyż wieżowce pogrążały miasto w mroku. Jedynie uliczne latarnie, o ile nie powybijane, oraz podświetlane szyldy sklepów oświetlały te nieciekawe ulice starych dzielnic w Seattle. Mimo zbliżającego się wieczoru, wypełniał je nieustanny hałas. Hałas wielkiego miasta. Męczący, przytłaczający, ale będący również niezbitym dowodem na to, że miasto mimo wszystko nadal żyje.

Od restauracji do mieszkania miałam dobre pół godziny marszu. Z reguły, o ile nie byłam zbyt zmęczona, nie narzekałam. Lubiłam przebywać na świeżym powietrzu, choć nie wiem, czy to w Seattle można tym mianem określić. Jednak bez względu na zanieczyszczenia powietrza w większości pomieszczeń po prostu nie byłam w stanie długo wytrzymać. Przepełniona sala restauracji była dla mnie istnym koszmarem – gwar, obcy ludzie, tłok. Cały ten natłok mnie peszył, sprawiał że się dusiłam. Napawał również lękiem, że pośród klientów są ludzie, którzy nie przyszli tam po to, by coś przegryźć i zaznać przyjemności bycia obsłużonych przez ludzi, ale by mnie złapać. Mnie, Schuyler Erin Force, zbiegłą i ukrywającą się osiemnastoletnią dziewczynę o niezwykłych zdolnościach.

Maga, który nie stawił się na przymusowej kontroli.

Kogoś, kto zgodnie z prawem może za to trafić za kratki.

Nic więc dziwnego, że pod fałszywym nazwiskiem staram się wieść „normalne” życie w tym pokręconym, zamieszkanym nie tylko przez ludzi świecie. 

Edytowane dnia 24.03.2014r.