Cmentarz po zmroku

Krótkie, niezobowiązujące opowiadanie. Powstało głównie z powodu braku innych zajęć, a raczej ich odwlekania. Takie moje małe szaleństwo.

Miłego czytania.

Dwumetrowy mur, w którym z pomiędzy kamieni wykruszała się zaprawa, pokryty był bogato sztuką uliczną. Najbliższe latarnie stały za daleko, by dziewczyna mogła je rozróżnić. Stała jednak przed nim przez kilka sekund, przyglądając się im i żelaznym wrotom, niestrudzenie strzegących cmentarza. Wysokie pręty zakończone ostrymi grotami nie napawały entuzjazmem.

Dziewczyna z oporem przekroczyła bramę. Już podczas otwierania tego pokrytego rdzą żelastwa przeszły ją ciarki po plecach, kiedy ocierające się zawiasy wydały długi, przeciągły jęk.

W mroku nocy kamienne nagrobki oświetlone blaskiem bijącym od Księżyca miały przerażający wygląd. Gdziekolwiek nie spojrzeć były niemożliwe do przeniknięcia wzrokiem cienie, w które pobudzony umysł dziewczyny wpychał upiorne bestie. Starała się jednak pokonać strach i nieśmiało ruszyła naprzód. Idąc zarośniętą alejką między pomnikami, niemal czuła, jak posągi wodzą za nią pustym, martwym wzrokiem, niezadowolone z tej nieproszonej wizyty. Kamienne płyty i krzyże potęgowały poczucie obcości i niepokoju. Płomyki w nielicznych zniczach przywodziły na myśl duchy unoszące się nad grobami.

Wiedziała, że cmentarz w świetle dnia wyglądałby o wiele lepiej; bezpieczniej. Czające się wszędzie cienie znikłyby, a pomniki nie wydawałyby się tak groteskowo żywe. Teraz jednak najmniejszy szelest dobywający się od kęp suchych traw i nielicznych krzewów, sprawiał, że dziewczyna miała ochotę zawrócić.

Wreszcie doszła na miejsce; nie zabłądziła, czego w duchu się obawiała. Świeżo wykopany dół czekał na swoją trumnę, mającą zostać tam pogrzebaną na wieki, więżąc zimne, sztywne ciało. Ziemia z wykopu spoczywała obok w niewysokiej kupce. Spomiędzy grudek gleby wystawały zżółknięte źdźbła traw i chwasty.

Czuła opór przed wskoczeniem do otworu. Wiedziała jednak, że tylko tym udowodni, że tu była, że jest odważna. Ostrożnie podeszła do krawędzi. Usłyszała jak miękka ziemia obsypała się i cicho spadła na dno. Przełknęła ślinę czując irracjonalny lęk – bo co może się tam stać?

Nie pozwalając, by strach jej przeszkodził, skoczyła. Wylądowała na zgiętych nogach. Kiedy się wyprostowała, ściana ziemi zakrywała niemal ją całą. Pomyślała, że wydostanie się nie będzie już tak proste. Spojrzała niżej, lecz nie widziała nic prócz ciemności. Żałowała, że umowa nie przewidywała możliwości zabrania latarki. Jednak w świetle cmentarz nie byłby już tak upiorny. 

Schyliła się i na ślepo zaczęła obmacywać chłodne podłoże. Właściwie nie wiedziała, czego szukała. Nie miało to jednak większego znaczenia; po prostu musiała to znaleźć i przynieść reszcie.

Wciąż klęczała, gdy usłyszała ciche kroki. Zamarła, nasłuchując. Przez chwilę wokół panowała cisza, a dziewczyna zaczęła podejrzewać, że to sobie wymyśliła. Jednak usłyszała je ponownie. Ostrożne, powolne. I co najgorsze, zbliżały się.

Jej wyobraźnia szalała niczym nieskrępowana, podsuwając przerażonej dziewczynie coraz to gorsze odpowiedzi na pytanie kto jest tam na górze? Zamarła, pogrążona w mroku, mając nadzieję, że jeśli ten ktoś będzie przechodził koło niej, nic nie dostrzeże w otworze. Z nerwów jej serce biło jak szalone, a oddech stał się szybki i płytki.

Kroki ponownie ucichły. Odczekała, chcąc upewnić się, że ktokolwiek to był, odszedł. Po niemal minucie wsłuchiwania się w odległe dźwięki miejskiego życia, niemal niesłyszalne z dołu, podniosła się z klęczek. Podskoczyła, opierając się ramionami o brzeg skarpy. Niespokojnie rozglądając się wokół, sprawdzała, czy ktoś jest w pobliżu.

Nie miała już ochoty na szukanie fantu schowanego na dnie. Chciała tylko się stąd wydostać i opuścić ten cmentarz.

Podejmując spore wysiłki, zaczęła się wspinać. Próbowała odepchnąć się stopami, jednak ziemia nie stanowiła dobrego oparcia; jej halówki wciąż się ślizgały. Czując, że zaczyna powoli panikować, zrobiła sobie chwilę przerwy. Kucnęła w ciemnościach i spróbowała uspokoić oddech. Zawsze miała problemy w stresujących sytuacjach – bardzo często wpadała w histerię.

W pewnym momencie obok niej coś upadło. Wzdrygnęła się i zerwała na równe nogi. Nad krawędzią dołu zobaczyła postać. Widziała jedynie sylwetkę, postawną, szeroką w barach; niewątpliwie męską.

- K… kim jesteś? – zdołała wyjąkać piskliwym głosem.

 Nieznajomy jednak nie zareagował. Kolejna szufla ziemi wpadła do otworu, obsypując stopy dziewczyny. Za nią poszły następne.

Przerażona dziewczyna zaczęła wołać o pomoc. Krzyki jednak na nic się nie zdały; mężczyzna wciąż zasypywał dół. Uwięziona w nim, zaczęła więc znów starać się z niego wydobyć. Nawet nie zorientowała się, kiedy w jej stronę pomknęła metalowa łopata. Uderzyła ją płaską stroną. Dziewczyna wpadła ogłuszona do otworu. Po chwili całkowicie straciła przytomność.

Mężczyzna powrócił do zwalania ziemi z wykopu. Po ponad godzinie nieustającej pracy, przydeptał wierzchnią warstwę. Następnie czubkiem buta zaznaczył krzyż na powierzchni zasypanego otworu.

Stał tam przez chwilę wpatrzony w swoje dzieło, poczym przeżegnał się, otrzepał narzędzie z gleby i odszedł.

Rankiem, kiedy procesja nosząca trumnę minęła żelazne wrota cmentarza i przeszła zaniedbaną dróżką do wyznaczonego miejsca spoczynku zmarłego, została niemile zaskoczona widokiem zasypanego przedwcześnie grobu. Moment złożenia nieboszczyka został odwleczony przez godzinę, w czasie której dół został ponownie odkopany. Ku zaskoczeniu wszystkich, na dnie znaleziono ciało nastoletniej dziewczyny.