"Plan" - Rozdział czwarty

Kiedy z nieba lunęło, a my nie byliśmy bliżsi schwytania celu niż przed dość nieprzyjemnym spotnieniem pod restauracją, zacząłem wyrzucać sobie swoją samowolkę. Zmarnowałem sporo czasu na postawienie na swoim (co w tym wypadku nie było aż tak konieczne) i przeze mnie – do czego nie przyznam się przed nikim – tracimy teraz czas, ganiając po mieście. W dodatku na ślepo i w deszczu.

Do tego drugiego byliśmy przyzwyczajeni – działaliśmy w różnych warunkach, w wielu miejscach. Żadne ulewy, upały, czy mrozy nie są nam straszne – szkolili nas, byśmy byli na to odporni - ale zwykle mieliśmy do pomocy kogoś, ktoś jest w stanie wskazać cel. Tym razem było inaczej.

Bailey, która została w wanie zaparkowanym przy restauracji, przez długi czas się nie odzywała. Kiedy to zrobiła, głos miała wyraźnie zmęczony.

- Słuchajcie, mamy problem.

-Serio? – prychnęła Max.

- Kolejny? – warknął Vaught z rozdrażnieniem. Westchnął i przeczesując włosy powiedział już łagodniej: – Co się stało?

- Nie potrafię jej namierzyć.

- Jesteś pewna? Sprawdzałaś dokładnie?

- Szefie, ja nie pouczam cię jak dowodzić, ty nie pouczaj mnie jak mam robić swoje.

Vaught zacisnął zęby. Każdy, kto pracował z Bailey wiedział, że podczas akcji nie jest sobą. Gdy korzysta ze swoich zdolności, przestaje być nieśmiałą, pokorna dziewczyną.

- Morrow, rozumiem, że szperanie bywa ciężkie, ale nie przeginaj…

- Przepraszam. – westchnęła. – Wracając do sprawy… Rozszerzyłam obszar poszukiwań na tyle, ile byłam w stanie, ale nie wyczuwam żadnego maga oprócz was - stwierdziła z rezygnacją. - Nie wiem, może jej w ogóle tu nie ma?

- Musi być - warknął Dwayne. - Ta szumowina ze sklepu nie ośmieliła by się zełgać.

Nastąpiła minuta ciszy. Mógłbym się założyć, że Bailey znów robi wszystko by zlokalizować cel. Kilka razy byłem przy tym jak korzystała ze swojego "radaru". Za każdym razem miała taki wyraz twarzy, jakby była pod wpływem Alexa. Nie wiem, czy cierpi fizycznie, czy raczej to jej umysł, ale nie zazdroszczę jej.

- Może i nie kłamał, ale nic tu nie ma. Miałam już do czynienia z kilkoma takimi przypadkami, ale... Jeśli to, co wiemy jest prawdą...

- Do rzeczy.

- Każda osoba, której nie potrafiłam wykryć była telepatą - powiedziała ostrożnie. - Dość silnym telepatą. Dlatego mówię, że to się nie trzyma kupy.

- Silniejszym ode mnie? - spytała Max. Była podirytowana cała tą sytuacją, a to nie poprawiało jej nastroju.

Spojrzałem na nią. Nawet ona nie potrafiła uchronić się przed zdolnościami Bailey, choć mocy jej nie brak. Nawet teraz była by w stanie przeskanować całą naszą trójkę, z Bailey włącznie, tak, że nie bylibyśmy w stanie się przed tym uchronić. Jedynie jej zasady nas przed tym bronią.

- Sugerujesz, że dali nam fałszywe dane? - wtrąciłem, zanim ktoś zdołał udzielić odpowiedzi. Jeśli tak, całe to zamieszanie związane z celem nabrało by odrobinę więcej sensu. Tylko odrobię.

- Ja nic nie sugeruję. Po prosu stwierdzam, jak jest. Nie widzę jej. I tyle.

Kolejna cisza. Kątem oka widziałem, jak Vaught zaciska szczękę. Nie dziwiłem mu się, że się wkurza. W końcu to on dostanie burę od przełożonych za nas wszystkich, jeśli schrzanimy sprawę. W dodatku to będzie plama na jego honorze - jak dotąd miał na swoim koncie wyłącznie misje zakończone sukcesem. W dodatku to zadanie nie było aż tak trudne... Teoretycznie. Nie łatwo było by tak to teraz określić.

- Dobra - warknął. - Morrow, nadal lustruj teren i powiadom, jeśli zobaczysz coś dziwnego. Cokolwiek.

- Jasne, szefie.

- A wy obserwujcie. Wiecie, jak wygląda dziewczyna. Zobaczycie kogoś, kto będzie choć w najmniejszym stopniu do niej podobny, informujcie. Możecie nawet co minutę wszczynać fałszywy alarm jeśli ją znajdziemy. A jeśli nie, policzę się z wami - zapowiedział. Każdy z nas wiedział, że nie żartuje, a kara nie będzie przyjemna.

Prawie kwadrans później, po tym jak zatrzymaliśmy z dziesięć kobiet i ruszyliśmy w pogoń za dwiema, które wsiadły do taksówek, Max trąciła mnie w ramię. Wskazała kogoś przed nami.

- To ona - oznajmiła z przekonaniem. Tym samym, co za każdym wcześniejszym razem.

Spojrzałem w kierunku, który pokazywała. Zobaczyłem dziewczynę w bluzie, z kapturem naciągniętym na głowę.

- Jesteś pewna? - spytał Alex. - Straciliśmy już dostatecznie wiele czasu. Według planu już powinniśmy być w drodze do ośrodka!

- Twoje narzekanie nic nie zmieni. – Dwayne przeczesał dłonią wilgotne włosy. Już przestało padać, choć wciąż lekko mżyło. - Taggert?

- Nie jestem w stanie jej przejrzeć. To musi być ona.

Właśnie wtedy obejrzała się do tyłu. Kiedy nas zobaczyła, strach wymalował się na jej twarzy. Szła jednak dalej, ale sztywno i nieco szybciej. Na najbliższym rogu, skręciła.

- Teraz już nie ma wątpliwości – mruknęła Max z uśmiechem.

Wszyscy spojrzeliśmy na Dwayne’a, czekając aż da wyraźny znak. Kiwnął głową. Nie czekając na nic więcej wyrwałem do przodu, „zapominając” o planie, który po drodze ustaliliśmy.

Zanim wyjąłem z ucha słuchawkę, usłyszałem groźbę Vaughta. Po raz kolejny nie trzymam się ustaleń. Zdecydowanie będę mieć przerąbane.

Kiedy skręciłem śladem tej Montgomery (alias Force). Bez zaskoczenia zobaczyłem, że dziewczyna rzuciła się do ucieczki. Miała pięćdziesiąt metrów przewagi. Nie miała szans.

Mijając przechodniów i rozchlapując pod traperami kałuże, coraz bardziej się do niej zbliżałem. Nie oglądała się do tyłu, po prostu biegła. W pewnym momencie przebiegła przez ulice, prawie wpadając pod koła. Odepchnęła się od maski auta i ruszyła dalej. Tylko raz spojrzała za siebie, kiedy po raz kolejny skręciła. Nie patrzyła jednak na mnie. Czyli pomysł z cywilnym strojem nie był najgorszy. Musiałem teraz odciągnąć ją od reszty.

W końcu wymęczyłam ten rozdział. Trochę to trwało, a i nie jest to coś, co planowałam, jednak nie mam już ochoty się z tym bawić.

Mam nadzieję, że się spodobało.