Dwupalczasty Joe

Dwaj mężczyźni siedzieli przy barze. Byli już nieco podchmieleni, choć nie bardziej niż reszta towarzystwa obecnego na sali. Ich niejednokrotnie napełniane kufle były już niemal opróżnione. Rozmowa – na temat ostatniego meczu – zaczęła powoli przygasać. W pewnym momencie jeden z nich – ten wyższy, blondyn o byczym karku – trącił swojego kompana i wskazał coś, czy też kogoś za jego plecami.

- Ben, patrz – powiedział. – Poznajesz?

Brunet odwrócił się na taborecie, niemal przewracając przy tym trzymaną w dłoni szklankę. Przez chwilę rozglądał się po pomieszczeniu, aż w końcu jego wzrok padł na zgarbioną postać w ciemnym rogu.

- Ty, to nie jest czasem Joe? Ten Joe? – spytał z mieszaniną zaskoczenia i ekscytacji. Wciąż wpatrywał się w mężczyznę ubranego mimo coraz cieplejszej pogody i zaduchu, w szary płaszcz. – Ralph, powiedz, że to on.

Blondyn pociągnął spory łyk ciemnego piwa.

- To on, stary – mruknął, ocierając usta wierzchem dłoni. - To on. Joe Donovan we własnej osobie.

Ben zaczął podnosić się ze stołka, jednak zanim zdołał wstać, Ralph złapał go za ramię i pociągnął na dół, tak, że ciężko klapnął na siedzenie. Szklanka, którą wciąż trzymał, uderzyła w blat.

- Gdzie leziesz? Do niego?

Brunet patrzył na znajomego jak na największego tumana.

- No jasne, że do niego, a do kogo innego, k****, miałbym iść? – warknął, wyszarpując ramię z uścisku. Po chwili uspokoił się nieco i dodał: – A ty nie jesteś ciekaw?

- Czego?

- Tego, jaką historyjkę dziś nam sprzeda. – Opróżnił swój kufel i przywołał barmana. Po chwili naczynie znów było pełne jasnobrązowego trunku.

Ralph roześmiał się w głos i klepnął w kolano. Kilka mężczyzn siedzących w pobliżu obrzuciło go ciekawskimi spojrzeniami, jednak widząc, że nie dzieje się nic ciekawego wrócili do własnych spraw.

- Ach, o to ci idzie. Ostatnio Dwupalczasty mówił, że jego ręka znikła w paszczy rekina, kiedy jako dzieciak wyruszył z ojcem na ryby. Tyle, że jego ojciec nie znosił łowić ryb.

Ben pokiwał głową. Jego wyszczerzone w szerokim uśmiechu zęby były pożółkłe od wieloletniego palenia i okresowego żucia tytoniu.

- Nie byłem przy tym osobiście, ale słyszałem coś podobnego. Pamiętam, jak po raz pierwszy do niego podeszłem. Podpuścili mnie, Larry i Hank… Swoją drogą, nie wiesz czasem co się z nimi dzieje?

- Co?

- Larry Goff i Hank Kinney. Kojarzysz? Zawsze trzymali się razem, odkąd pamiętam. Trzy lata starsi od nas. – Kiedy mina Ralpha nie zmieniła się ani o jotę z tępej, niczego nie jarzącej, powiedział z westchnieniem: - Dobra, mniejsza z tym.

- Chwila! Wiem. Goff wyjechał z miasta dwa miesiące temu. Podobno dla nowej babki. Ten to zawsze miał ich na pęczki. – W jego głosie wyczuwalna była nuta zazdrości. – Hank, ten skurczybyk, ukrywa się przede mną, odkąd od pół roku jest mi winny szmal. No, będę ja musiał go znaleźć i wyjaśnić parę spraw…

Ben wyraźnie żałował, że rozpoczął ten temat. I on był winny kasę dla kumpla, jednak liczył na to, że ten – jak to zwykle się działo – zapomni i o tym długu.

- Jak pierwszy raz do niego zagadałem – wrócił szybko do tematu, zanim kompan zdołał sobie przypomnieć o zobowiązaniu – jako trzynastoletni gówniarz, to niemal ze strachu posrałem się w gacie. Mówię, niby mikry gostek, taki niepozorny, ale jak spojrzy na ciebie tymi swoimi gałami, to aż ciary przechodzą. Do dziś mam nieprzyjemne odczucie zawsze kiedy się na mnie gapi.

- No, wiem o czym mówisz – przyznał Ralph patrząc nad ramieniem Bena w stronę Dwupalczastego Joego.

- Właśnie wtedy, opowiedział mi swoją bajkę o polowaniu i o wilku. Miał z szesnaście lat – opowiadał, pochylając się do przodu. Jechało od niego alkoholem i papierosami. - Chciał się popisać przed kumplami i dziewczyną, więc ruszył z innymi. W pewnym momencie psy coś zwęszyły. Ludzie ruszyli za nimi, ale Joe został z tyłu. Przewalił się czy co tam… Nie pamiętam tego. I kiedy został sam, zjawił się wilk. Wielka, czarna bestia o czerwonych oczach i kłach jak sztylety. Tak ją opisał. Ponoć rzucił mu się do gardła. Ten wilk, znaczy się. A biedny Joe osłonił się ręką. I ten mały skurczybyk złapał go za dłoń. Tak długo szarpał, zasraniec, aż oderwał. Z dłoni zostały tylko dwa palce, wskazujący i kciuk, i kikuty, z których krew tryskała jak fontanna. Wilk nie zdołał nic więcej uszczknąć z poczciwego Donovana, bo jego wrzaski zawróciły myśliwych, którzy go spłoszyli.

Ralph z zapałem kiwał głową. Słyszał już tę historię, ale tego, co nazmyślał Donovan nigdy nie miał dość. Tych wymysłów mógł wysłuchiwać godzinami, zwłaszcza, gdy miał w czym umoczyć usta. A korzystał z tego tak często i tak zachłannie jak tylko mógł, tym bardziej, że jego Betsy była przeciwna takim rozrywkom i kumplom z jakimi się im oddawał.

- Mi wcisnął gadkę o siekierce. Wiesz, tą w której niby przez przypadek – w tym momencie puścił oczko i uśmiechnął się krzywo -  jego najlepszy przyjaciel uciął mu palce. A tak na serio, miało to być przez dziewczynę, która wolała Joego.

Przypomnieli sobie jeszcze kilka innych wersji utraty palców, którą dla mieszkańców Camas serwował Joe. Wypili przy tym jeszcze po dwa piwa i mimo twardych głów, wypity alkohol zaczął dawać o sobie znać.

Właśnie mieli zbierać się do wyjścia, kiedy zza pleców doszedł ich starczy głos:

- Można się dosiąść? – pytanie było zadane chłodnym tonem. Nie czekając na odpowiedź, właściciel głosu usiadł obok Bena, na wolnym taborecie. Zamówił piwo i dopiero gdy je dostał, ponownie zwrócił się do mężczyzn. – Rozmawialiście… o mnie, tak?

Obaj nerwowo przełknęli ślinę pod spojrzeniem stalowoszarych oczu, które zachowały swą bystrość i przenikliwość mimo podeszłego wieku.

Kiedy żaden nie odpowiedział, starzec kontynuował:

- Benjamin Church i Ralph… - zawahał się. Spojrzał wyczekująco na blondyna spod swoich szarych, krzaczastych brwi. – Martone?

- Morton, proszę pana – mruknął blondyn ze wzrokiem wbitym w dłonie.

- Tak… Znałem waszych ojców – zauważył. - Uczyłem się z twoim, Benjaminie. Co u niego słychać?

Ben skrzywił się. Niewiele osób zwracało się do niego pełnym imieniem; kojarzył je z moralizatorskimi kazaniami rodzica, których w swoim młodzieńczym, szalonym życiu nasłuchał się wiele.

- W porządku. Jest już na emeryturze.

- I jak mu się wiedzie? – Joe zdawał się nie zauważać, jaki wpływ ma na swoich rozmówców.

- Dobrze.

- Pozdrów go ode mnie, kiedy następnym razem się z nim spotkasz.

- Tak, panie Donovan.

Przez kolejną minutę czy dwie ich trójka siedziała w milczeniu. Mężczyźni powoli opróżniali swoje szklanki.

- Interesuje was, jak to się stało, że straciłem palce, co? – Donovan przerwał milczenie.

Ben i Ralph spojrzeli po sobie, niepewni, co z tego wyniknie. Zwykle skorzystaliby z okazji, aby po raz kolejny wysłuchać jednej z wielu historyjek, jednak teraz, nawet mimo nietrzeźwości, czuli, że coś jest nie tak.

- No… wie pan, każdy się tym interesuje. Sporo wersji tego pan puścił o obiegu i…

- Twierdzisz, że kłamałem? – Joe przyszpilił Bena wzrokiem. Kiedy mężczyzn speszony zaczerwienił się i odwrócił wzrok, parsknął śmiechem. – Nie zawsze mówiłem prawdę – przyznał bez poczucia winy.

- Któraś z tych baje… historii była prawdziwa? -spytał Ralph wychylając się przed bruneta.

Na pomarszczonej, pokrytej starczymi plamami twarzy Donovana pojawił się uśmiech.

- Nie, nie było takiej, która mówiła by prawdę – przyznał, upijając łyk piwa.

Ralph jęknął rozczarowany. Zamilkł, kiedy dostał łokciem w żebra.

- To jak to się stało? – spytał Ben. – Jak stracił pan palce?

Joe ponownie się napił. Potem przeczesał chudą dłonią rzadkie włosy, jasnoszare, niczym jesienne niebo.

- Nie straciłem.

- Co? – burknął Ralph, który stracił wątek rozmowy na rzecz całkowitego opróżnienia i ponownego napełnienia kufla.

- Nigdy nie miałem palców – wyznał Dwupalczasty Joe. - Oto moja historia.

Młodsi mężczyźni siedzieli skołowani, nie wiedząc jak zareagować.

Gdy milczenie się przedłużało, Donovan ponownie się odezwał:

- Taki się urodziłem. Kaleki – stwierdził ze smutkiem. Wyciągnął schowaną wcześniej pod stołem prawą dłoń, wokół której krążyło wiele znanych powszechnie opowieści. Trzy wypustki, nierówne wzgórki pokryte naciągniętą, cienką skórą, były śladem nigdy nieistniejących palców. – Nie lubiłem się tym chwalić, czego już raczej się domyśliliście. Moi rodzice również nie przepadali za poruszaniem tego tematu. Myślę, że sądzili, że to ich wina. – Zamilkł na chwilę z niewidzącym spojrzeniem utkwionym w miseczkę orzeszków. Po chwili zamrugał i potrząsnął lekko głową, jakby odganiając się od nieprzyjemnych wspomnień. – Pozwalali mi więc mówić, co chciałem, kiedy już się tu przeprowadziliśmy. A mnie bawiło opowiadanie kłamstw, które po pewnym czasie zyskały mi nawet pewną popularność. A kiedy już raz zacząłem… Nie mogłem naprostować prawdy. Wymyślałem więc kolejne historie. W pewnym momencie i dzieciaki, takie jak wy, zaczęły mnie zaczepiać, prosić o jedną z wielu historii. To niby nic ważnego. Jedynie ułomna ręka. Ale to kłamstwo i ciążyło mi ono przez wszystkie lata.

Starzec znów zamilkł. Po chwili Ralph, w nagłym przebłysku intelektu, spytał:

- Czyli co? My jesteśmy jedynymi, którzy wiedzą co i jak, tak?

Mięsień na twarzy Joego drgnął, kiedy powstrzymywał uśmiech. Z wiekiem, mimo pozornego chłodu, stał się miękki, co zauważał u siebie z rezygnacją.

- Tak. I jeśli chcecie możecie przekazać to dalej. A ja – przerwał i podniósł się ze stołka; kości z cichym skrzypnięciem zaprotestowały – już idę. Do widzenia, chłopcy. I nie zapomnij pozdrowić ojca, Benjaminie.

Starzec wyszedł. Mężczyźni przez chwile siedzieli próbując prawidłowo przyswoić wszystkie informacje.

- Ben… I co robimy?

- Co: „co robimy”? – burknął. Z powodu wypitego piwa myślał ciężej niż zwykle. – Zostawiamy to dla siebie.

Blondyn był zaskoczony.

- Ale… dlaczego?

- Dlatego, mój druhu, że tak trzeba. – Poklepał go po ramieniu i westchnął. – A poza tym i tak nam nikt nie uwierzy. W końcu to Dwupalczasty Joe, nie? Jego historia nie może być tak prosta.

Podniósł kufel do ust i wypił resztkę zawartości jednym haustem.

- Choć, zbierajmy się.

- Betsy mnie zabije, jeśli znów wrócę nad ranem.

- I tak to zrobi, bo byłeś ze mną – zakpił Ben.

Ralph przetrawił to powoli.

- Racja, święta racja – przyznał w zadumie. – Ale tak to jest z kobietami: nieważne, czy przestrzegasz umówionych granic, czy nie. Ważne, że postępujesz wbrew ukrytym ich oczekiwaniom.

Ben roześmiał się z tej smutnej prawdy.

Potem oboje wyszli i pieszo udali się do siebie: Ralph do domu, gdzie czekała na niego zapewne zniecierpliwiona żona, a Ben do wynajmowanego mieszkania, gdzie mieszkał wraz z psem, jedynym stałym towarzyszem. Bo na Ralpha nie mógł liczyć – za bardzo podporządkował się Betsy i rzadko mogli się spotkać przy piwie, tak jak to zrobili w ten piątkowy wieczór.

Gwoli krótkiego wyjaśnienia: błędy językowe zawarte w niektórych wypowiedziach Bena i Ralpha są celowe. A przynjamniej ich większość. Nie sądzę, by ludzie tacy jak oni dbali o poprawność mowy czy też się nią przejmowali.

Edytowany dnia 03.05.2014 rok