Szczęście to żart I

"Szczęście to żart. Nawet fart to odwrócony niefart."

Stephen King, Szczęśliwa moneta

Czternastoletni Christian Kimmel właśnie stał przed drzwiami, gdy ktoś z drugiej strony zastukał w nie delikatnie mosiężną kołatką. Chłopak z szerokim uśmiechem stanął przed dziewczyną stojącą w progu.

- Wszystkiego najlepszego.

- Becca. Miałaś czekać w parku – stwierdził, niby to z wyrzutem, lecz uśmiech psuł efekt.

- Tak, wiem, ale… - Wzruszyła bezradnie ramionami. Była drobna, miała nie więcej niż metr pięćdziesiąt wzrostu, w dodatku szczupła. Teraz zerkała niepewnie na chłopaka spod spuszczonych rzęs. -  Musiałam wyjść wcześniej.

Chris spojrzał na nią ze współczuciem. Domyślił się, że w jej domu Feldmannów znów wybuchła awantura. Jej rodzice żarli się coraz częściej, a Rebecca musiała to znosić.

- Może zrezygnujemy z wycieczki i zostaniemy tutaj? Freda przygotowałaby nam jeden ze swoich cudnych posiłków, a my…

- Nie musimy niczego zmieniać. Wszystko w porządku. Naprawdę – dodała na widok jego niepewnej miny.

Chłopak przeczesał rozczapierzonymi palcami swoje gęste, kasztanowe włosy. Przez chwilę zastanawiał się, jednak w końcu skinął głową.

Wyszli na zewnątrz. Przy schodach stał rower Chrisa. Chłopak sprowadził go na chodnik, zaczekał aż Rebecca usiądzie na bagażniku i ruszył z miejsca. Dziewczyna objęła go w pasie, chowając twarz przed chłodnym, październikowym wiatrem.

W tym samym czasie, w kuchni w posiadłości Kimmelów, Freda, matka Chrisa, oraz jego babka Thelma dyskutowały nad jego przyszłością i przeznaczeniem.

- Kochanie, wiem, że chcesz, by już teraz zaczął naukę – odezwała się staruszka. Jej białe włosy zaplecione były w prosty warkocz, który spływał jej po plecach. Błękitne oczy skierowała w stronę córki, lecz nie wyrażały żadnych emocji – były równie puste, jak wyschnięta studnia. – Sądzę jednak, że dla jego dobra powinniśmy jeszcze zaczekać.

- A co?  - prychnęła Freda, wściekle mieszając w stojącym na kuchence garnku. Jego mętna zawartość miała, jasnozielony kolor, bulkotała, a na jej powierzchni zaczynała tworzyć się piana. Wywar miał intensywny, mdląco słodki zapach. - Widziałaś to w wizji?

Thelma nie zwróciła uwagi na odpowiedź córki. Przywykła już do jej buntowniczej i zarazem upartej natury, którą, bądź co bądź, odziedziczyła właśnie po niej. Pamiętała doskonale, jak za młodu to jej matka nieustannie utyskiwała na swoją córkę.

- Nie. Ale miałam przeczucie. – Kobieta wstała z wdziękiem. Podeszła do Fredy i położyła jej dłoń na ramieniu. - Powinniśmy pozwolić mu nacieszyć się życiem.

- Mnie posłałaś do szkolenia w wieku trzynastu lat. – Wściekle zamieszała w garnku i trochę płynu wylało się. Ściekając po brzegach, wywar syczał, powoli wyparowując i zostawiając po sobie zieloną smugę.

Thelma sięgnęła po stojący obok czajnik i ruszyła do zlewu. Napełniając go, odparła:

- Po prostu czułam, że tak trzeba. – Westchnęła, wiedząc, że to co powie i tak nie dotrze do Fredy. - Czasem dobrze jest posłuchać przeczuć, nawet jeśli rozsądek podpowiada co innego.

Kobieta nie odpowiedziała. Wolną ręką poprawiła krótko obcięte, kasztanowe włosy. Mieszała zawzięcie chochlą, z zaciętą miną. Zawartość garnka powoli zmieniała barwę na żółtą, stawała się również coraz bardziej przejrzysta. Zapach stał się nieprzyjemnie kwaśny.

Staruszka zakręciła wodę i znów skierowała się w stronę kuchenki. Zanim jednak zdołała zrobić krok dzielący go od niej, znieruchomiała. Jej niewidzące oczy rozszerzyły się, a zamiast wyblakłych tęczówek spod powiek ukazały się białka, pokryte siateczką drobnych, czerwonych linii. Trwało to przez kilka sekund – kobieta zastygła, każdy jej miesień napięty był do granic możliwości. Gdy wizja zaczęła blaknąć, ciało Thelmy zwiotczało. Z jej nagle bezwładnych palców wypadł czajnik, obijając się od wyłożoną płytkami podłogę. Staruszka zachwiała się i upadła w powiększająca się kałużę wody, wylewającej się z czajnika.

- Mamo! – zawołała Freda, gdy tylko zauważyła co się stało. Zostawiła chochlę i uklękła przy staruszce. – Co się stało? Co zobaczyłaś? – spytała podtrzymując ją.

- Christian… - wyszeptała Thelma. Uniosła drżącą dłoń i położyła ją na czoło córki. Ta zacisnęła oczy i zastygła w bezruchu, gdy matka przekazała jej część wizji.

Już po chwili wypadła z kuchni, z przerażeniem wymalowanym na twarzy, wołając ile sił w płucach pozostałych domowników.

- Marcus! Sebastian, Eryk! Chodźcie tutaj natychmiast!

Wciąż ich wołając, pognała do piwnicy. Nie trudząc się zapalaniem światła, przeskakiwała po kilka stopni. Gdy znalazła się na dole, ruszyła do metalowej szafy. Zdjęła z szyi łańcuszek, na którym zawieszony był niewielki kluczyk. Gdy tylko otworzyła drzwi, zapaliła się lampka, oświetlająca niewielki arsenał od dawna służący rodzinie Kimmelów do walki z przeróżnymi formami, które przybiera Zło.

Gdy wyjmowała sztylety, za jej plecami rozległo się ciche „puff”. W słabym świetle, po którym lampka zamigotała, pojawiła się trójka mężczyzn.

- Thelma miała widzenie – zaczęła Freda, zanim którykolwiek zdołał się odezwać. - Chris jest w niebezpieczeństwie. Leta znów chce dać o sobie znać.

Odwróciła się i po kolei rzuciła Sebastianowi i Ericowi sztylety. Mężczyźni chwytają zręcznie i chowają pod ubraniem. Sama włożyła do kieszeni kilka szklanych przygotowanych przez siebie fiolek.

- Nie wiem, czy ona tam będzie, ale warto być gotowym na wszystko. Marcus, przygotuj się. Może być ciężko. – Spojrzała na chudego dwudziestolatka, któremu ktoś zupełnie obcy i nie znający jego tajemnicy, mógłby dać bez wahania trzydzieści pięć lat.

- Gdzie to jest? – spytał Eric.

- Nie wiem. Musimy jechać. Thelma nas poprowadzi.

Zbliżyła się do niego i położyła mu dłoń na ramieniu. Zaraz potem w pomieszczeniu nie było już nikogo.

- Chris, zwolnij! – zawołała Rebecca, jednak wciąż śmiała się radośnie, gdy chłopak pędził przed siebie, a ludzie, których mijali odskakiwali na bok. Choć na każdej nierówności podskakiwała na bagażniku, od czego bolał ją tyłek, bawiła się świetnie i pamięć o wciąż kłócących się rodzicach, którzy zwracali na nią uwagę tylko wtedy, gdy chcieli się nią wyręczyć, skryła się na obrzeżach jej świadomości.

Chłopak w odpowiedzi tylko przyśpieszył. Po chwili skręcili w lewo, o mało nie rozjeżdżając białego bulteriera, który zaprzestał obwąchiwania żywopłotu i ruszył za nimi w pogoń. Przez pewien czas gnał obok nich, szczekając zawzięcie i próbując złapać Rebeccę za nogawkę spodni. W końcu jednak się poddał i zwolnił.

Już prawie dojeżdżali do parku. Do pokonania mieli tylko ulicę. Chłopak nacisnął hamulec. Ku jego zaskoczeniu nie zaczęli zwalniać. Rozpędzeni wjechali na ulicę. Gdy Chris z paniką rozejrzał się na boki, zobaczył, jak z prawej strony jedzie prosto na nich czerwony Hummer. Na miejscu kierowcy zobaczył zarośniętą twarz zaskoczonego czterdziestolatka.

Auto zaczęło hamować niecały metr od miejsca zderzenia; nie wytraciło niemal nic ze swojej prędkości. Chris i Becca uderzyli głowami w przednią szybę. Szkło pękło, powstała na nim siateczka drobnych rys. Przez kilka sekund jechali na pogniecionej masce, zanim się z niej zsunęli.

Hummer odjechał kawałek dalej, a oni nieprzytomni leżeli na jezdni.

- Skręć w lewo! – zawołała Thelma, ze swojego miejsca z tyłu. – W lewo powiedziałam, w lewo!

- Już, jasne. – Sebastian był spięty. On z całej czwórki mającej prawo jazdy kierował najlepiej, ale nie można powiedzieć, że po mistrzowsku.  Co chwila spoglądał na matkę we wstecznym lusterku. - Nie krzycz, proszę, bo nie wytrzymam i uprzedzaj z wyprzedzeniem!

Staruszka nic nie powiedziała. Skupiała się na drodze przed nimi, bo choć od dziecka była niewidoma, to widziała więcej, niż nie jedna osoba.

- To tu – szepnęła i zapadła się w fotelu.

Kilkanaście metrów przed nimi czerwona terenówka właśnie zahamowała. Po chwili wyszedł z niej roztrzęsiony, niewysoki mężczyzna. Ruszył do leżących na ulicy osób. Pozostałe auta zatrzymały się. W tym i auto Kimmelów. Kiedy tylko koła stanęły, Freda wyskoczyła i pobiegła w stronę dzieci.

- Christian. O boże, Chris – wymamrotała klękając obok niego. Przytknęła palce do jego nadgarstka. Wyczuła słabnący puls. – Marcus!

Mężczyzna był już przy niej. Kucnął przy zakrwawionej głowie chłopca i bez słowa położył na niej dłonie.

- Ja nie chciałem… - Powiedział kierowca Hummera, kiedy upadł obok nich.  Był widocznie przerażony. - Oni wypadli na ulicę… Nie zdążyłem wyhamować…

- Zamknij się – zrugała go Freda. – Najlepiej stąd zniknij. Zjeżdżaj stąd, słyszałeś!? – krzyknęła.

Czterdziestolatek drgnął i sztywno się podniósł. Idąc do tyłu, oddalił się o kilka metrów. Nie spuszczał wzroku z kobiety, która pochyliła się nad synem.

- Co z dziewczyną? – spytał Marcus. Już odczuwał skutki uzdrawiania. Chris został nieźle pokiereszowany; miał złamane żebro, które przebiło płuco i parę innych obrażeń wewnętrznych. Musiał się nimi zająć szybko, przed przyjazdem karetki, którą ktoś z pewnością zdążył już wezwać.

- Nic – odparła kobieta tuląc Chrisa. - Zajmij się moim chłopcem.

Podczas gdy Freda i Marcus zajmowali się Christianem, Eric z Sebastianem, którzy również opuścili auto, rozglądali się wokół. Szukali śladu Lety i jej pomocników.

Thelma, która została sama, miała kolejną wizję. Znów z Chrisem w roli głównej. Jednak tą nie miała zamiaru dzielić się z nikim. Bez względu na to, jakie konsekwencje mogło to przynieść.

Jak widać powróciłam do fantasy. Nie wiem czy na długo, czy to tylko przelotne spotkanie. W każdym razie mam nadzieję, że się podobało. A kolejna część (ostatnia zarazem) jest już w końcowych fazach przygotowania, więc wstawie ją za kilka dni.

Pozdrawiam,

roxette16