Szczęście to żart II

Chris obudził się następnego dnia. Kiedy ocknął się w szpitalnym łóżku z powbijanymi w ciało igłami i podłączony do aparatury, z początku jego otępiały umysł nie mógł skojarzyć faktów. Gdy tak leżał czując w nozdrzach szpitalną woń chemikaliów, umysł w końcu mu zaskoczył.

- Becca – powiedział. Spróbował wstać, lecz kiedy tylko oderwał głowę od poduszki, świat zawirował.

- Chris? – Freda poderwała się z plastikowego krzesła stojącego przy oknie. Podeszła do łóżka i usiadła na krawędzi. – Jak się czujesz?

- Co z Beccą?

Kobieta przeczesała palcami włosy i spojrzała niepewnie na syna. Po chwili przykryła jego dłoń swoją i ścisnęła lekko.

- Kotku, ona nie przeżyła wypadku. Przykro mi.

W sali przez chwilę panowała cisza, jeśli nie liczyć dźwięków dochodzących z aparatury. Na niewielkim ekranie widać było gwałtowny wzrost ciśnienia.

- To wasza wina – oznajmił z wzburzeniem.

- Chris, to była Leta. To ona wywołała wypadek. Nie znaleźliśmy jej, ale…

-  Ale tam byliście – przerwał jej. - Zamiast ratować ją, zajęliście się mną. Dlaczego? Przecież wiesz, że ona była tą jedyną! Jest mi przeznaczona!

Nie zważając na zawroty głowy usiadł, wyszarpując dłoń z uścisku matki. Mimo jej protestów zsunął się z łóżka i przytrzymując się stojaka na kroplówkę, kulejąc ruszył do wyjścia.

- Christian, wracaj! Daj spokój, nic już tego nie zmieni.

Chłopak z zaciętą miną zerwał z palca plastikowy klips, idąc w stronę oszklonych drzwi. Zanim do nich dotarł, otworzyły się i stanął w nich Marcus. Mężczyzna wyglądał o wiele gorzej, niż kiedy ostatni raz go widział. Na skroniach pojawiły się pierwsze siwe włosy, zmarszczki na czole i przy kącikach ust pogłębiły się. W dodatku schudł i zaczął się garbić. Na widok wuja, Chris stanął.

- Marc… Boże – szepnął zszokowany. Dopiero teraz zrozumiał, w jak fatalnym musiał być stanie i ile im zawdzięcza.

- Jak się czujesz, młody? – spytał Marcus, opierając się ramieniem o framugę.

- Widocznie lepiej niż ty. – Potem, pod wpływem impulsu,  zapytał: - Dlaczego to robisz? Czemu pomagasz innym, sam tracąc życie?

Mężczyzna spojrzał ponad Chrisem na Fredę, wciąż siedzącą na łóżku ze zbolałą miną. Po chwili powrócił spojrzeniem do chłopaka.

- To nasz obowiązek – odpowiedział z powagą. -  Ja mam przedłużyć wasze życie, pomóc wam walczyć. Wy musicie zwalczać zło. Jesteśmy Strażnikami, Chris. Musimy strzec naszego świata i ludzi.

- A co z nami? Nie mamy prawa do szczęścia, własnego życia?

- Ważny jest ogół, nie jednostka. – W jego głosie zabrzmiała nutka goryczy i smutku. -  Połóż się, odpocznij. Przemyśl to i daj sobie trochę czasu. W końcu zrozumiesz i się z tym pogodzić. Ja już spadam.

Nie czekając na odpowiedź, Marcus odwrócił się i z rękoma w kieszeniach odszedł sterylnie białym korytarzem.

Chris stał niezdecydowany przed drzwiami. Nie wiedział już, co robić. Od dziecka znał swoje przeznaczenie. Wiedział, że będzie ponosił straty. Ale nie był na to gotowy. Nie teraz. Rebecca była tą jedyną; jego drugą połówką. Był tego pewien, choć matka i inni nie byli przekonani. A on ją stracił. Przez tą wiedźmę i przez nich, bo jej nie uratowali, choć mogli.

Po minucie odwrócił się w stronę matki, wdzięczny, że pozwoliła mu to przemyśleć.

- Chcę się uczyć. Teraz. Chcę pomścić Beccę.

Dwa dni później odbył się skromny pogrzeb. Do kaplicy przyszło z czterdzieści osób. W większości nieliczni krewni Rebekki. Byli również wszyscy Kimmelowie; stali z tyłu, z pochylonymi głowami. Thelma uważała, że byli to winni Christianowi i Becce. Dziewczyna nie znała ich sekretu i była jedynie kolejną niczego nieświadomą ofiarą w ich walce, jednak to, kim mogła się stać w przyszłości – członkiem ich grona – czyniło ją godną ich szacunku.

Na cmentarzu, kiedy wkładali trumnę do wykopu, Chris nie był w stanie powstrzymać łez. Trzymał się jednak prosto, mimo wilgotnych linii na policzkach. Rodzice Rebekki, państwo Feldmann, również płakali, obejmując się. Kobieta przykładała do oczu chustkę. Lekki makijaż, jaki miała, zupełnie się rozmazał. W tej chwili jakiekolwiek spory, które toczyli w ciągu piętnastu lat małżeństwa przestały się liczyć. Stracili jedyną córkę. Śmierć dziecka zawsze jest bolesna. A oni mimo wszystko kochali swoje. Na swój sposób.

Kiedy trumna została zasypana, a żałobnicy zaczęli wracać do samochodów, Christian podszedł do Feldmanów, chcąc złożyć kondolencje. Nie rozmawiał z nimi wcześniej. Tak naprawdę zamienił z nimi jedynie parę zdań; od początku go nie lubili, więc chłopak ich unikał.

Zanim zdołał się odezwać, pani Feldmann, która dostrzegła go nad ramieniem męża, wyrwała się z jego objęć i ruszyła w stronę chłopaka.

- To ty! To twoja wina! – krzyknęła, chwytając go za ramię. Miała prawie metr siedemdziesiąt wzrostu. W szpilkach przewyższała Christiana. – Zabiłeś ją!

- Kochanie, uspokój się. – Ojciec Rebekki chwycił ją za ramię, drugą dłonią starając się rozluźnić jej zaciśnięte niczym imadła palce. – Proszę. Daj mu spokój, to był wypadek.

- Spójrz na niego! Parę zadrapań. To wszystko, co mu się stało. – W końcu puściła chłopaka, który oniemiały odsunął się od niej. Ona jednak straciła nim zainteresowanie i odwróciła się do męża. Chwyciła go z klapy marynarki i przyciągnęła do siebie z rozpaczą w oczach. - To nie sprawiedliwe. Nasza mała Becky…

Mężczyzna objął ją ramieniem i posyłając przepraszające spojrzenie chłopakowi, odprowadził ją od grobu.

- W porządku?

Chris drgnął słysząc za plecami głos Marcusa. Odwrócił się do niego i ze smutkiem, powiedział:

- Ona ma racje. To moja wina.

- Młody – westchnął. - Nie dręcz się tym. Jeśli kogoś chcesz obwiniać, to tą wiedźmę Letę, jasne?

- Nie rozumiesz? Gdybym był normalny nic by jej nie groziło. A jeśli miałbym dość rozumu, by zostawić ją w spokoju, to też nic by jej się nie stało.

- Chris, przestań. Nie zmienisz przeszłości, jasne? Musisz nauczyć się z tym żyć. Nikt nie mówi, że będzie łatwo. Uwierz mi, nie będzie. – Zacisnął szczękę, gdy na wierzch wypłynęły wspomnienia Jenny. Stanowczo odegnał je od siebie. Ciągnął z pełnym przekonaniem:  – Ale wszystko to, co będziesz robił w przyszłości, będziesz robił dla niej. To Leta. Leta ją zabiła i o tym nie zapominaj. Nigdy. To da ci siłę i chęć działania.

Od czasu śmierci Rebekki Feldmann minęły dwa lata. Przez ten czas Christian pobierał nauki od Sebastiana i Erica, łowców w ich rodzinie. Uczył się tego, co jest niezbędne każdemu Strażnikowi – walki. Thelma nie była z tego zadowolona. Z początku nalegała, by zaczekali. Ale gdy zaczęto naciskać, czemu tego chce, odpuściła.

Wieczorem, przeddzień swoich szesnastych urodzin, w które miała ujawnić się jego moc, przyszedł nad grób Bekki. Często to robił. Czasem po prostu milczał innym razem się jej zwierzał, tak jak wtedy, gdy jeszcze żyła. To mu pomagało.

Tym razem przyniósł bukiet tulipanów, ulubionych kwiatów Bekki. Położył je przed płytą.

Gdy tak stał sam jeden na cmentarzu, przyglądając się ze smutkiem wyrytemu na kamieniu imieniu, za nim rozległ się syczący dźwięk, podobny do tego, jaki wydaje zapalona zapałka. Do nozdrzy chłopaka wraz ze słabym wiatrem dotarła gryząca woń siarki. Odwrócił się, wiedząc, kogo ujrzy.

- Leta – warknął, chcąc sięgnąć po sztylet. W ostatniej chwili się powstrzymał – nie miał go. Magiczna broń leżała bezpiecznie ukryta w piwnicy, za metalowymi drzwiami, których strzegły zaklęcia.

Kobieta, którą zobaczył, unosiła się kilka cali nad ziemią. Miała na sobie czarną, półprzezroczystą suknię, spływającą po jej  szczupłym ciele. Jasnorude, zmierzwione włosy spływały po jej plecach i ramionach. Dłonie wystające spod szerokich, postrzępionych rękawów przypominały ręce kościotrupów – były blade, kościste, wykrzywione jak szpony bestii. Twarz wiedźmy silnie kontrastowała z resztą ciała. Miękkie, kobiece rysy nadawały jej delikatności. Szarozielone oczy były duże, lekko przymrużone, a czerwone usta pełne. Miała idealnie gładką, białą skórę.

Christian Kimmel… Cóż za spotkanie – cichy, melodyjny głos rozległ się w głowie chłopaka, dezorientując go.

- Czego chcesz, wiedźmo? Przyszłaś dokończyć to, czego nie udało ci się dokonać wcześniej?

Och, Christianie, źle mnie oceniasz. Chcę ci pomóc.

Chris prychnął, lecz nie odpowiedział. Dyskretnie starał się wygrzebać komórkę z tylniej kieszeni spodni.

Chłopcze, wiem, że straciłeś swoją małą przyjaciółkę. Wiem, jak cierpisz. Oni nie potrafią tego zrozumieć. – Jej twarz przybrała wyraz nieskrywanej złości, która ją oszpeciła. - Każą zapomnieć, walczyć dalej. Są bezlitośni.

- Jedyną bezlitosną osobą, jesteś ty – warknął Chris. Ukradkiem zerkał na telefon, pisząc wiadomość do Fredy.

Czy ktoś ci powiedział, dlaczego taka się stałam?

- Dlaczego zdradziłaś Strażników i zaprzedałaś się demonom? Owszem. Pragnęłaś władzy i siły.

Tym razem dźwięk który usłyszał był prawdziwy. To śmiech – beznamiętny, pozbawiony wesołości, który wywołał dreszcze Chrisa.

To kłamstwo. – Słowa rozbrzmiały, gdy śmiech dopiero cichnął. – To oni mnie zdradzili. Nie potrafili zrozumieć mojego cierpienia, gdy zginął mój ukochany. – W jej głosie po raz pierwszy pojawiła się jakiekolwiek uczucie – smutek. – Teraz jestem nie tylko wolna, ale znów spotkałam swojego ukochanego. Ty też możesz odzyskać Rebekkę… Jeśli tylko do mnie dołączysz.

Leta wyciągnęła w jego stronę kościotrupią dłoń.

- To nie prawda! – krzyknął Chris, chcąc pozbyć się tej nadziei, która nagle się w nim obudziła.

Tak może się stać. Musisz tylko stanąć po mojej stronie. Znów będziesz miał swoją małą przyjaciółkę. Na zawsze razem – kusiła. – Tylko do mnie dołącz.

Christian przyglądał się jej wyciągniętej dłoni z mieszaniną obrzydzenia i nadziei. Chciał tego, pragnął spełnienia jej słów, ale bał się.

Zastanawiaj się szybko. Drugi raz nie otrzymasz tej oferty. A to jedyna droga do…

Chris milczał przez moment, próbując zebrać myśli, ale marnie mu to szło. Decyzję pomógł mu podjąć obraz Bekki, który nagle pojawił mu się przed oczami jak żywy. Wiedział, że to sprawka Lety, lecz  to nie zmieniało tego, jak bardzo pragnął znów spotkać tą roześmianą, miłą dziewczynę jaką znów przez chwilę ujrzał.

- Dobrze - powiedział chłopak, patrząc na grób Rebeki.

Mądra decyzja, Christianie.

- Co mam zrobić? – Spytał, spoglądając prosto w jej puste oczy, w których tylko na moment zabłysła satysfakcja.

Podejdź do mnie – skinęła zachęcająco palcami. – Dobrze. Bardzo dobrze. A teraz podaj mi dłoń.

Chłopak, który stał niecały metr od Lety, zawahał się. Widząc to, wiedźma znów zachichotała.

Gdybym chciała cię zabić, zrobiłabym to już dawno. Dalej, nie mammy zbyt wiele czasu.

Chris wykonał polecenie z ociąganiem. Kiedy zimna dłoń złapała go za przegub i podwinęła rękaw swetra, drgnął. Przełykał nerwowo ślinę, nieświadomy, czego ma się spodziewać. Leta wystawiła zakrzywiony palec i przyłożyła paznokieć do nadgarstka.

Spokojnie, chłopcze. To będzie tylko draśnięcie.

Christian syknął bardziej z zaskoczenia niż z bólu, kiedy skóra została przecięta i strumykiem popłynęła krew.

Po chwili identyczna ranka widniała na ręce kobiety. Z tą drobną różnicą, że płyn, który z niej wyciekł miał intensywnie czarną barwę.

Wciąż trzymając rękę Chrisa, przyłożyła do jego nadgarstka swój. Patrząc mu w oczy, wyszeptała:

- Tenebris Dominus hic in corpore tuo sanguis effunditur. Et gratia sponte suscepit. Ponit se super terram.

Potem odsunęła się od niego, puszczając go. Chłopak, który w tej samej chwili poczuł się słabo, zachwiał się i upadł na trawę. Potem pojawił się ból – rozpoczął się od nadgarstka, lecz bardzo szybko rozprzestrzenił się na całe jego ciało.

Chris zaczął jęczeć i wić się na ziemi. Leta unosiła się przed nim, z uśmiechem, na już nie tak pięknej twarzy – stała się szara, pomarszczona. Rozciągnięte, blade usta ukazywały poczerniale, krzywe zęby, a pod pustymi, czarnymi oczami, widniały ciemne kręgi.

Po pięciu minutach cierpienia, ból w końcu ustał. Wyczerpany chłopak przez chwilę leżał na plecach, ciężko dysząc. Nie czuł różnicy, jeśli nie liczyć bólu w całym ciele.

Wstań, Christianie, sługo mój – rozległ się znajomy głos w jego umyśle.

Chłopak nie mógł się sprzeciwić. Usiadł, mimo cierpienia, jakie sprawiał mu ruch i powoli podźwignął się na nogi. Gdy ponownie spojrzał na wiedźmę, poczuł przerażenie na widok jej zmienionego oblicza.

Podaj mi rękę, chłopcze.

I tym razem się nie sprzeciwiał.

Gdy tylko jego dłoń dotknęła jej, poczuł nieprzyjemne szarpnięcie i zniknął z cmentarza.

W chwili, gdy zamiast dwóch postaci, na cmentarzu pojawiły się kłęby cuchnącego siarką dymu, leżąca w swoim pokoju na piętrze Thelma, zamknęła swoje niewidzące oczy i zaszlochała cicho. To, czego oczekiwała od dwóch lat, w końcu się spełniło.