Prawdziwa historia Aloxy Steem - część druga "Atak"

Od dłuższego czasu planowałam te łowy. Pierwsze samotne, nocne łowy. Zanim uprosiłam rodziców o pozwolenie, minęło sporo czasu. Udało się jednak. Nie jestem zwolenniczką poglądu, że najważniejsze są wyniki, a nie to jak do nich doszliśmy, jednak w tym szczególnym przypadku robię wyjątek.

Przeddzień mojej nocnej wyprawy byłam podekscytowana. Nie byłam w stanie skupić się na niczym. Pech chciał, że pomagałam matce - moje rozkojarzenie wpływało niekorzystnie na jej i tak już podkopany z powodu mojej wielkiej inicjacji nastrój. Tak naprawdę nikt tak tego nie nazywa, jednak do samotnych łowów przykłada się tu spore znaczenie. Większość myśliwych swoją „inicjację” odbywa w wieku około piętnastu – szesnastu lat. Ja przeszłam ją w wieku osiemnastu, co uważam za niesprawiedliwość. Czym oprócz płci różnie się od chłopaków? Niczym. I ponoć w tym tkwi problem - przynajmniej tak twierdzi moja matka. Nigdy nie rozumiałam co miała na myśli.

Gdy słońce zaczęło chować się za horyzontem, pożegnałam się z rodzicami i siostrą, wzięłam wszystko, co mogło mi być potrzebne i wyruszyłam. Wiązałam duże nadzieje z tą małą wyprawą – o ile się powiedzie, ci, którzy jak dotąd nie traktowali mnie i mojego zamiłowania do polowań poważnie, powinni zmienić zdanie. Przynajmniej takie miałam nadzieje.

Półtorej godziny po opuszczeniu wioski, natrafiłam na pierwsze świeże tropy zwierzyny – stada jeleni liczącego około dwudziestu osobników. Ruszyłam tym śladem.

Uwielbiam polowania. Jednak najwspanialszą ich częścią jest niezmiennie tropienie. Trzeba być czujnym, uważnie obserwować otoczenie, zwracając uwagę na każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Nie jest to łatwe, zwłaszcza dla niedoświadczonych, ale z biegiem czasu tę umiejętność po prostu się nabywa.

Było już grubo po pierwszej, może nawet tuż przed drugą, kiedy poczułam, że coś jest nie tak. Miałam wrażenie, jakby ktoś czaił się niedaleko. Czułam się jak zwierzyna łowna, której śladem ktoś podąża.

Mimo, że rozglądałam się wokół nie dostrzegłam nic podejrzanego. Do moich uszu nie dobiegł również żaden niepokojący dźwięk, jak trzask łamanej gałązki, czy wyróżniający się z dźwięków lasu szelest liści. Nie licząc naturalnych, dobrze znanych mi odgłosów, w lesie panowała kompletna cisza. Wydawała się jeszcze straszniejsza, niż ryk dzikiego zwierzęcia. Zepchnęłam więc niepokój w głąb umysłu, nie chcąc przerywać łowów i ruszyłam dalej tropem jeleni, do których znacznie się zbliżyłam.
Niepokój trzymał się mnie jednak nadal. Ignorowałam go jednak, skupiając całą swoją uwagę na śladach przede mną. Wiodły wydeptaną już dróżką. Zwierzęta musiały chodzić tu często. Zwiększało to szanse na udane łowy…

Nagły trzask sprawił, że podskoczyłam, odwróciłam się w stronę skąd dochodził dźwięk. Czujnie obserwując cienie, starając się wyłowić z nich kształt żywej istoty wyciągnęłam łuk i strzałę z kołczanu.

Zastanawiałam się, jakie zwierzę mogło czaić się w mroku, prawdopodobnie czyhając na moje życie. Nie miałam wątpliwości, że skoro mnie śledziło, czego również byłam pewna, zapewne liczyło na to, że stanę się jego posiłkiem. Nie podobał mi się taki los.

Wyrzucałam sobie głupotę, z jaką postąpiłam ignorując niepokój. Powinnam była ufać intuicji, a nie tłumić przeczucia.

Powtórnie coś usłyszałam. Znowu odgłos pochodził zza moich pleców. Obróciłam się błyskawicznie. Zdołałam dostrzec przemykający szybko ciemny kształt, ledwo odcinający się od otoczenia. Wystrzeliłam. Zdawało mi się, że trafiłam, ale nie dobiegł mnie żaden skowyt czy pisk potwierdzający to.

Niespokojnie kręciłam się wokół własnej osi z kolejną strzałą nałożona na cięciwę. Serce zaczęło mocniej bić mi w piersi.

Znów coś usłyszałam. Tym razem na wprost mnie. Wypuściłam strzałę, która przeszyła powietrze skierowana w stworzenie. Mimo, że strzała dosięgła celu, nie wbiła się w ciało zwierzęcia - odbiła się od pędzącego na mnie ciemnego kształtu. Nie miałam jednak czasu się nad tym zastanowić, gdyż zostałam powalona na ziemię.

Na de mną zawisło wielkie cielsko. Zbyt duże jak na wilka, choć pysk wyglądał jak wilczy. Rozmiarami przypominało wielkiego niedźwiedzia.

Z przerażeniem wpatrywałam się w błyskające złowrogo jasnobrązowe oczy. Potem moją uwagę przykuły długie, żółtawe zęby szczerzące się jakby w potwornej parodii uśmiechu.

Chciałam krzyczeć, jednak strach obezwładnił mnie równie skutecznie jak bestia nade mną. Ścisnął mnie za gardło, odebrał władzę w mięśniach. Przerażenie tak mnie otumaniło, że nawet nie wiem, kiedy śliniące kły zatopiły cię w moim barku, tuż obok szyi.

I nagle stwór znikł. W jednej chwili stał nade mną dysząc mi w twarz stęchłym, cuchnącym powietrzem, a w następnej gnał już przez gęstwiny wtapiając się swoją ciemną sierścią w mrok lasu.

Zostałam sama. Nie wiem ile to trwało, zanim zebrałam się w sobie i podniosłam z chłodnej ziemi. Ustałam z trudem. Byłam rozdygotana, oszołomiona. Pamiętałam jeszcze, aby zabrać łuk, zanim ruszyłam z powrotem do domu. Nie pamiętam jak znalazłam drogę i jak ją pokonałam, mimo, że byłam przytomna - świadomość straciłam dopiero w pobliżu wioski, gdzie znalazł mnie Manco, starszy syn kowala, który zaniósł mnie do matki.

Edytowane dnia 02.03.2014r.